Τα παιδιά (πολύ) δύσκολα τα παίρνει ο πατέρας, θα πρέπει να είσαι πρεζάκι ή φυλακή για να δωθούν στον πατέρα. Ή τέλος πάντων θα πρέπει να συντρέχουν πολύ σοβαροί λόγοι. Το ότι δε θα μπορείς να τα μεγαλώσεις (όπως παραδέχεσαι κι εσύ) μπορεί να είναι σοβαρός λόγος). Το καλύτερο πάντως που έχεις να κάνεις είναι να συμβουλευτείς έναν νομικό να σου τα πει καλύτερα.Πάντως αυτό που πρέπει να *μην* κάνεις είναι να πάρεις τα παιδιά και να φύγεις έτσι. Θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει εναντίον σου. Θα μπλέξεις δικαστικώς και μετά θα πρέπει να αποδείξεις ότι ο πατέρας είναι επικίνδυνος, γι' αυτό τα πήρες. Αλλά ρε κοπελιά σκέψου λίγο λογικώς.1) Δεν έχεις δουλειά (μόνο περιστασιακώς).2) Δε θα του ζητήσεις διατροφή.Πες ότι τα παίρνεις. Πώς θα ζήσετε;
8.9.2018 | 23:06
Πιθανος χωρισμος
Καλησπερα σας. Θα ηθελα να κανω μια ερωτηση νομικου περιεχομενου. Μερες το σκεφτομαι μα δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα. Με το συζυγο μου αντιμετωπιζουμε προβληματα, οικονομικα αλλα και συνεννοησης. Δειχνει αδιαφορια για ο,τι με αφορα, προσπαθει να παρεχει μονο στα παιδια τα προς το ζην. Τα βλεπει ελαχιστα λογω εργασιας αλλα ασχολειται και με ο,τι τον ευχαριστει εκτος σπιτιου. Με θυμαται μονο στο κρεβατι. Επιμενει οτι δουλευει για μενα και λεει οτι ειμαι αχαριστη επειδη γκρινιαζω μια στο τοσο για ουσιαστικα θεματα-οχι απλα για να γκρινιαξω. Δεν αισθανομαι τη στοργη και την αγαπη του οπως παλια. Ουτε τη βλεπω με πραξεις. Λογικο, τα χρονια περνουν αλλα αυτο ξεκινησε στα 3 χρονια γαμου κ τα παιδια μας ανηλικα ακομα. Εχω μεγαλη υπομονη αλλα προσφατως που του ζητησα να συζητησουμε αρνηθηκε λεγοντας οτι του προκαλω αηδια επειδη επεμενα(πιθανον επειδη πολλες φορες δε θελω να κανουμε ερωτα επειδη αισθανομαι πως το κανει μονο απο αναγκη οχι επειδη με αγαπα) και να φυγω να μην τον ενοχλω γιατι δε θελει να μιλησουμε για τιποτα, διαφορετικα δε θα μου αρεσει ο,τι γινει. Πιστευω εννοουσε πως θα με χτυπησει(Δεν το εχει κανει ποτε, μονο με εχει απειλησει κ πιο παλια). Του ειπα πως δεν εχει νοημα να συνεχισουμε κι εκεινος ειπε οτι πολυ με αντεξε. Δεν ειμαι τελεια, ομως προσπαθω με ολες μου τις δυναμεις για τα παιδια κ για τον ιδιο. Εχω κουραστει, ουτε σε συμβουλο γαμου δε θελει να παμε. Κανει υπομονη για χαρη των παιδιων πιστευω. Σκεφτομαι σοβαρα να χωρισω αλλα δεν θελω να μου παρει τα παιδια. Ειμαι σιγουρη οτι δε θα μου τα αφησει. Απο την αλλη σκεφτομαι τα παιδια, οτι θα στεναχωριουνται τα μικρα κ τι θα λεει για αυτα ο κοσμος στην κλειστη κοινωνια οπου ζουμε. Για μενα δε με νοιαζει πια. Επισης εργασια εχω μια στο τοσο και δε θα μπορω να τα μεγαλωσω, δε θελω να του ζητησω διατροφη. Υπαρχει πιθανοτητα να μου παρει τα παιδια; Σε ποια περιπτωση συμβαινει αυτο; Αν αποδειξει πχ οτι εχω παει σε ψυχολογο 2 φορες; Αν ρωτησουν τα παιδια να διαλεξουν; Η αν παρω τα παιδια και φυγω; Δε θελω να το κανω αλλα σε ωρα αναγκης αν χρειαστει; Ευχαριστω και συγνωμη για το μεγαλο κειμενο.
2
