ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηρθα στο βουνο να παρω αερα και κοιταζω το πρασινο, νιωθοντας μια γαληνη μετα απο πολυ καιρο. Είμαι 24 χρονών φοιτήτρια νομικης,εχθές έκλαιγα γιατι συνειδητοποιησα οτι ξεπερασα το οριο, οτι μπαίνω 6ο έτος και έχω περάσει μονο 16 μαθήματα...Σκεφτομουν οσα έκανα στην ζωη μου τοσο καιρο. Στην αρχη ηθελα πολυ να μην καθυστερησω τις σπουδες μου αλλα δυστυχως δεν μπορουμε να τα υπολογισουμε ολα στην ζωη. Με ταλαιπωρούσε πολύ καιρό ένας σχετικα γνωστος καλλιτεχνης. Αυτος τραγουδιστής...Ερωτευτηκα παραφορα. Επεσα στην παγιδα γρηγορα και κολακευτηκα. Αλλα φυσικα με απογοητευε συνεχως. Απο την αρχη ειχα προβληματα μαζι του αλλα αφησα τον χρονο να κυλησει...Μου την επεσε σε μπαρακι. Πρωτο ραντεβου σε εστιατοριο στο Κολωνακι, μιλουσαμε με τις ωρες, ζουσα ενα ονειρο. Δευτερο ραντεβου σπιτι του φυσικα...αλλα κι ομως το συνεχισαμε. 3ο ραντεβου βολτα με το αμαξι, σουσι σε γνωστο ξενοδοχειο και μου μιλαγε για την ζωη του. Εννοειται οτι τρελαθηκα μαζι του. Εννοειται οτι με χρησιμοποιουσε. Αλλα την πατησε γιατι τελικα και εκεινος δεθηκε μαζι μου. Και το γυρισαμε σε σχεση. Ηταν ομως μεγαλο λαθος απο την αρχη. Σχεση μισους- παθους. Σας ανεφερα οτι ειχε παντρευτει κι ολας καποια στιγμη;(χωρις παιδι)... Απο που να πρωτοπαρω πικρα; Αλλα φυσικα πιο ελκυστικο το δυσκολο στον ερωτα. Και οπως τον ερωτευτηκα αποτομα ετσι και ξενερωσα αποτομα. Τραβιομασταν 11 μηνες (δυστυχώς)και ενω περνουσαμε ατελειωτες ωρες μαζι βγαιναμε και φλερταρε αλλες, έκανε μαθήματα σε κοπέλες ή γνωριζε γυναικες σε εκδρομές ή στουντιο και εγω δεν μπορουσα να κανω τιποτα γι αυτο ...αλλα εδω αυτος φλερταρε γκομενες μπροστα μου, αναγκαζοταν να διατηρει επαφες με κοσμο κλπ και μου ελεγε οτι ηταν "απλα φιλικός"...και οτι "αυτη ειναι η δουλεια". Ήταν πολύ ψυχοφθόρο όλό αυτό για εμένα... Πριν λιγο καιρο του ειπα απλα με ηρεμο τροπο οτι δεν ειμαστε καταλληλοι ο ενας για τον αλλον καθολου, ειλικρινα κουραστηκα, οτι δεν νιωθω τιποτα ,θελω να χωρισουμε...οτι δεν νιωθω κατι,μονο κενο. Αρχισε να μου ζηταει τον λογο λεγοντας μου πως αν δεν υπαρχει καποιος συγκεκριμενος λογος δεν το δεχεται κλπ αλλα δεν με νοιαζει καθολου πλεον. Δεν νιωθω τιποτα. Με παιρνει τηλεφωνα αλλα δεν εχω ορεξη να το σηκωσω. Και ποζαρει χαρουμενος στο ινσταγκραμ το παιζει ιστορια. Στεναχωριεμαι που εχω μεινει τοσο πισω στην ζωη μου. Μονο αυτο. Και εφαγα το δουλεμα σαν αλλη μια χαζη, απο το καθε ψωνιο που βρισκει κοριτσακια να τα εκμεταλλευτει. Θελω να παρω το πτυχιο να φυγω στην Γαλλια οπως παντα ηθελα...Να τα αφησω ολα πισω μου . Βαρεθηκα να ασχολουμαι με τετοιους αντρες και να αναλωνομαι σε ανουσιες καταστασεις με ημερομηνια ληξης και να μην κοιταω τον εαυτο μου...