ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν τελειώσαμε το σχολείο (10 χρόνια πάνε από τότε) η μαμά μου αποφάσισε ότι ήταν ώρα να ζήσει τη ζωή της. Ο μπαμπάς μου είχε πάρει την απόφαση αυτή αρκετά νωρίτερα. Ψευτοδούλευε και τα βράδια αμπελοφιλοσοφίες στα μπαρ. Εσύ ήσουν παιδί κλασικής οικογένειας. Είχες ένα μπαμπά ήσυχο και εργατικό λίγο ο οποίος είχε σε σένα και στον αδερφό σου τρελλή αδυναμία (έβηχες και βούρκωνε) και μια μαμά γλυκιά σαν τα κέηκ της. Πόσες φορές δεν είχα ευχηθεί να ήμουν ένα από τα παιδιά τους. Ερχόμουν στο σπίτι σας καμιά φορά και καταλάβαινα τι θα πει οικογένεια. Όταν η μαμά μου έφυγε με το γκόμενο για την Κρήτη ήμασταν 18 ετών. Είχαμε περάσει στην ίδια σχολή στην Αθήνα και μου είχες πει πόσο με ζήλευες που έμενα μόνη μου και δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Να ξερες Κατερινάκι μου πόσο σε ζήλευα όταν μου έλεγες ότι σε περίμενε ξύπνια η Μαίρη να γυρίσεις και ότι σε ψιλοκατσάδιαζε ότι άργησες. Γιατί στο δικό μου σπίτι κανείς δε νοιαζόταν για το που ήμουν και τι έκανα. Να ξερες με τι λαχτάρα έτρωγα τα φαγητά που μου έφερνες στα τάπερ που έφτιαχνε η μαμά σου για μένα με τα παστίτσια της, τα γεμιστα κολοκυθάκια με τον κιμά και τη μπεσαμέλ ακόμα και τις φακές και τις φασολάδες που μοσχομύριζαν σπίτι. Να ξερες πόσο με βοήθησε η γλυκιά σου μανούλα το εκείνο το βράδυ που είχες τη γιορτή σου κι εγώ δεν ήρθα γιατί είχα πυρετό και όταν της είπες ότι ήμουν άρρωστη παράτησε τραπέζια και καλεσμένους και ήρθε να δει πως ήμουν. Όλα τα θυμάμαι Κατερινάκι μου. Από μια ανόητη παρεξήγηση χαθήκαμε. Εχθές έμαθα τυχαία ότι η Μαιρούλα πέθανε πριν μια εβδομάδα. Δεν το ξερα Κατερίνα μου. Διστάζω να σου τηλεφωνήσω. Ξέρω ότι διαβάζεις τις Εξομολογήσεις συνέχεια. Θα σου τηλεφωνήσω. Αλλά επειδή θα με πιάσουν τα κλάμματα όλα αυτά που έγραψα εδώ δεν θα μπορέσω να στα πω. Να μου φιλήσεις το μπαμπά σου και τον αδερφό σου. Σε φιλώ. Ελένη