ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα βράδια προτού κλείσω τα μάτια μου για ύπνο σκέφτομαι πως θα ήταν μια ζωή μαζί του...μια ζωή που θα ήμουν κομμάτι της καθημερινότητας του,που θα είχα θέση στη καρδιά κ στο μυαλό του.Μετά με πιάνουν τα κλάματα,αναρωτιέμαι πόσο μάταιες είναι αυτές οι σκέψεις εφόσον ποτέ δεν θα γίνει τίποτα από όλα αυτά πραγματικότητα,σκουπίζω τα μάτια μου κ κοιμάμαι.Το βρίσκετε αξιολύπητο όλο αυτό;εγώ πολύ.Είναι αρκετός καιρός τώρα που τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα "για ένα πουκάμισο αδειανό"...που στεναχωριέμαι χωρίς να το δείχνω...κ δεν μου αξίζει αυτό,σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει.Νομίζω έχασα τη δύναμη μου αλλά θα την ξαναβρώ.