ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ψάχνω για δουλειά εδώ και τέσσερα χρόνια, ώστε να μπορέσω να ζήσω ανεξάρτητος και να μην γίνομαι βάρος στους δικούς μου, όμως πέρα από δουλειές της ημέρας, να μοιράζω χαρτάκια ή κάτι παρόμοιο, δεν βρίσκω κάτι.Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν γνωστούς και φίλους για να βρούνε δουλειά, ούτε δυνατότητα να σπουδάσουν λόγο οικονομικών, οπότε όπου μου πούνε πάω να δουλέψω. Ανήκω στους μη βολεμένους και άτυχους που δεν έχουν στην ήλιο μοίρα.Έπειτα από συμβουλή γνωστού, που γνωρίζει την κατάσταση μου και με λυπήθηκε, μίλησα με έναν άνθρωπο και μου είπε πως μπορεί να μου βρει δουλειά στην άλλη άκρη της Αθήνας με μισθό 600 ευρώ το μήνα. Για τα δεδομένα μου, έχω μόνο απολυτήριο λυκείου, μου φάνηκαν καλά λεφτά.Τώρα που έκατσα να τα υπολογίσω βλέπω πως ουσιαστικά θα δουλεύω για να βγάζω 25 ευρώ το μήνα, στην καλύτερη.Η κατάσταση έχει ως εξής. Το φθηνότερο δυάρι σε καλή κατάσταση που έχω βρει, μέχρι στιγμής, είναι με 250 τον μήνα.Τον μήνα λογικά θα δίνω 150 σε φως, νερό, τηλέφωνο, κοινόχρηστα και πετρέλαιο. Από τα 600 δηλαδή θα μου μένουν 200 ευρώ.Η δουλειά όπως είπα είναι στην άλλη άκρη της Αθήνας άρα θα πηγαίνω με συγκοινωνία. Η κάρτα για τα εισιτήρια έχει κάπου 35 ευρώ, άρα θα μου μένουν 175, χωρίς να βάζω τις μέρες που θα έχουν απεργία οι συγκοινωνίες και θα αναγκάζομαι να παίρνω ταξί.Άνθρωπος είμαι θα χρειαστεί να τρώω καθημερινά. Πες να χαλάω 5 ευρώ την ημέρα για φαγητό, το λιγότερο. Θα μου μείνουν 25 ευρώ.Θα είμαι οχτώ ώρες στη δουλειά, δύο ώρες στο δρόμο καθημερινά, θα δουλεύω υπερωρίες χωρίς να πληρώνομαι (μου το ξεκαθάρισαν αυτό) και θα βγάζω 25 ευρώ το μήνα κέρδος, στην καλύτερη περίπτωση.Πως θα καταφέρω να ζήσω ανεξάρτητα χωρίς να ζητάω λεφτά από τους δικούς μου?Πως γίνεται να ζει η μισή Ελλάδα έτσι και να μην αντιδράει κανένας?Μου πήρε πολύ καιρό για να καταλάβω πως είμαστε κάτω από κατοχή και πως μας εξοντώνουν οικονομικά και ψυχολογικά. Τι να το κάνω τώρα όμως? Τώρα μεγάλωσα και έχω δύο επιλογές. Ή θα γίνω δούλος, γιατί για δουλεία μιλάμε όχι δουλειά ή θα ζω στο δρόμο.Ζήτω μας και πάλι ζήτω μας που δεν αντιδράμε.