ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες το βραδυ βγηκα εξω. Μπουζουκια. Δεν το συνηθιζω. Μια φορα το χρονο να πηγαινω μπουζουκια και αν. Πηγα σε ενα μαγαζι που ειχα να παω τεσσερα χρονια. Ημουν πολυ ευδιαθετη στην αρχη μιας και ειμαι αρκετα μελαγχολικη αυτο το διαστημα και ηθελα λιγο να αλλαξω ψυχολογια. Μεχρι που σκεφτηκα κατι. Την τελευταια φορα που βρισκομουν σε αυτο το μερος, πριν τεσσερα χρονια. Ημουν με ατομα που τα θεωρουσα οικογενεια μου. Τριχες. Ημουν μια κοπελα γεματη αισιοδοξια και ονειρα για τη ζωη της και τωρα δεν εχω κανενα ονειρο για τη ζωη μου, κανεναν στοχο. Και απο τη στιγμη που τα σκεφτηκα αυτα, με επιασε αγχος. Περασαν τεσσερα χρονια και αντι να προοδευω, εχω μεινει στασιμη ή ακομα χειροτερα σε μερικους τομεις εχω κανει βηματα πισω. Παρολα αυτα δεν μετανιωσα που βγηκα. Ηταν μια μικρη "σφαλιαρα" στο οτι πρεπει να μου αλλαξω μυαλα.