ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για κάποιους λόγους η δική μου οικογένεια δεν καταφέρει να κρατηθεί ενωμένη. Όλοι μας χαραξαμε τους δικούς μας δρόμους. Και οι τρεις δρόμοι για πολλά χρόνια πήγαιναν παράλληλα. Οι δρόμοι με τον πατέρα μου,δυστυχώς,δε συναντήθηκαν ποτέ. Ίσως κάπου κάποτε βρεθούν..σε κάποια άλλη ζωή..Της μητέρας μου,όμως..Με της μητέρας μου ξεκίνησαν να τεμνονται πριν λίγα χρόνια. Ανέκαθεν διατηρουσαμε σχέσεις. Ουδέτερες. Την αγαπούσα,γιατί ήταν η μαμά μου. Και πώς γίνεται να μην αγαπάς την μαμά σου? Ακόμη κι αν την βλέπεις μια φορά το μήνα, τους 2..τους 6..Ακόμη κι αν την παρακαλάς κάθε φορά να έρθει λιγάκι νωρίτερα και με δάκρυα προσπαθείς να την πείσεις να μείνει λιγάκι περισσοτερο,γιατί,να,θες να της διαβάσεις μια έκθεση που έγραψες στο σχολείο για την πιο όμορφη μέρα της ζωής σου.. Σιγά σιγά μαθαίνεις να ζεις μ αυτό..με όσα λεπτά έχεις μαζί της..μαθαίνεις να προετοιμαζεις όσα έχεις να της πεις για να μη ξεχάσεις κάτι και να σου μείνει χρόνος να κάθεσαι απλώς και να τη χαζεύεις,να βλέπεις πόσο όμορφη είναι και πόσο της μοιάζεις όταν κι εσύ κάνεις την ίδια γκριματσα. Μα ευτυχώς μεγαλώνεις και δε τα βλέπεις όλα τόσο παιδικά. Συμβιβαζεσαι..ή πιο σωστά,έχεις συμβιβαστει ηδη απ το πρώτο λεπτό από φόβο μη την χάσεις εντελώς απ τη ζωή σου. Και πλέον στην ηλικία που οι υπόλοιποι άνθρωποι "απομακρυνονται" από γονείς..εσυ ξαναβρισκεις την μαμά σου κι αρχίζεις να δένεσαι τόσο,να προτιμάς βόλτες μαζί της,να της λες καθετί που σε απασχολεί. Είσαι το παιδί της κι είναι η μαμά σου. Ξέρω ότι δε χωράνε τα χρόνια που έφυγαν στα χρόνια που ακολουθούν,μα φυλάω στην καρδιά μου κάθε στιγμή μαζί της,κάθε μας κουβέντα,κάθε μας αγκαλιά.. Ελπίζω ότι κάπου εκεί ψηλά μας βλέπει ο πατέρας μου και χαμογελάει..