Φεύγοντας από το σπίτι μου το πρωί της Τετάρτης, κι έχοντας ζήσει ήδη μια δύσκολη μέρα στο Σύνταγμα (Τρίτη), ήμουνα σίγουρη ότι τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο σκληρά και άγρια... Προσπαθούσα να προετοιμαστώ ψυχολογικά γι' αυτό και να υπερνικήσω φόβους, δεύτερες σκέψεις κ.τ.λ
Αυτό που θα επακολουθούσε, όμως, δεν μπορούσα να το διανοηθώ...
Φθάνοντας στο Σύνταγμα, κάθισα στην Αμαλίας, στον σταθμό του ΤΡΑΜ. Πολύς κόσμος, με ηλικιωμένους, γυναίκες, νέα παιδιά. Οι περισσότεροι καθισμένοι στο δρόμο συζητώντας...
Τα νέα για το σκηνικό της ημέρας έφθασαν νωρίς... Χωρίς να έχει σημειωθεί κανένα επεισόδιο, περίπου 50 μοτοσυκλετιστές της ομάδας ΔΕΛΤΑ, φθάνουν περίπου στο ύψος της εισόδου του Εθνικού κήπου, μαρσάροντας με προφανή στόχο τον εκφοβισμό μας...Εξοργισμένοι αρχίσαμε να τους φωνάζουμε, απαιτώντας να φύγουν από το σημείο....Άρον, άρον έκαναν επί τόπου στροφή και έφυγαν. Πριν προλάβουμε να ηρεμήσουμε, ακούμε να πέφτουν κρότου λάμψης και χημικά, και βλέπουμε καπνούς μπροστά από τη Βουλή. Η ώρα ήταν 13:45, λίγο πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία εντός του κοινοβουλίου...Από εκείνη την ώρα χάθηκε ο έλεγχος. Στο σημείο που ήμασταν, και χωρίς να υπάρχει ΙΧΝΟΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ, με ή χωρίς εισαγωγικά, βγαίνουν διμοιρίες των ΜΑΤ, από δυο πλευρές. Μας εγκλωβίζουν και αρχίζουν να ρίχνουν ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, χημικά και κρότου λάμψης, κυνηγώντας μας. Προσπαθούμε να διαφύγουμε από στενά, ενώ από διαφορετικά σημεία εμφανίζονται νέες διμοιρίες. Μετά από μια ακόμη επίθεση βρίσκουμε καταφύγιο στο ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΑΜΑΛΙΑ. Μέσα υπάρχουν εκατοντάδες διαδηλωτές. Όλοι με κατακόκκινα μάτια, ημιλιπόθυμοι, ζαλισμένοι, κλαίγοντας, τρέμοντας...Ηλικιωμένοι προσπαθούσαν να βρουν το βήμα τους, υποβασταζόμενοι. Εκεί κλάψαμε, όχι από τα χημικά...
Υποκλινόμαστε στον διευθυντή του ξενοδοχείου κ. ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΚΚΙΝΟ, και σε ΟΛΟ το προσωπικό...Μας έφερναν συνεχώς νερό, maalox, μας βοηθούσαν και προσπαθούσαν να μας ηρεμήσουν...Εννοείται ότι και εκείνοι υπέφεραν. Τα εκατοντάδες χημικά που είχαν πέσει, είχαν περάσει και μέσα στο ξενοδοχείο. Ο διευθυντής κυκλοφορούσε με μάσκα... Μας απομακρύνουν από τις τζαμαρίες, μας βάζουν σε αίθουσες ,ενώ τραβάμε όλες τις κουρτίνες από τις τζαμαρίες που βρίσκονται στην πλαϊνή μεριά του ξενοδοχείου, γιατί μετά τις τόσες επιθέσεις, τα ΜΑΤ ελέγχουν την περιοχή (από ποιους άραγε????). Οι υπεύθυνοι μας παρακαλούν να κάνουμε ησυχία, γιατί από έξω βρίσκονται αρκετές διμοιρίες. Τα χημικά και οι κρότου λάμψης συνεχίζουν να πέφτουν δίπλα μας. Τα τζάμια τρίζουν...
Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σ' ένα ξενοδοχείο, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι γίνεται...Μετά από κάποια λεπτά οι δυνάμεις των ΜΑΤ αποχωρούν και βγαίνουμε δειλά δειλά έξω...Θ' ακολουθήσει νέα επίθεση και επιστροφή μας στο ξενοδοχείο, ώσπου κάποια στιγμή θα αποχωρήσουμε καθώς τίθεται θέμα ασφαλείας...Είχε γίνει γνωστό ότι το King George εκκενώθηκε... Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και πάλι την πλατεία. Τα ΜΑΤ θα μας το απαγορεύσουν, τόσο από την Αμαλίας, όσο και από τη Φιλελλήνων...Στον δρόμο μας βλέπουμε τουρίστες, μας ρωτάνε αν μπορούν να πάνε προς το Σύνταγμα.
Τους απαντάμε να πάνε στην Πλάκα, που είναι ασφαλές...Θεωρούσαμε αδιανόητο να επιτεθούν σ' αυτές τις περιοχές. Και όμως το ζήσαμε κι αυτό...Κι ενώ βρισκόμασταν στη Φιλελλήνων, προφανώς η διαταγή “διαλύστε τους” ξαναδόθηκε και ναι, μας κυνήγησαν και στα στενά της Πλάκας, μέχρι τον σταθμό Ακρόπολη, με τουρίστες, οικογένειες, εθελοντές και αθλητές των Special Olympics να είναι παρόντες...Νομίζω ότι το “ΖΗΣΕ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”, βρήκε το πραγματικό του νόημα...
Συμπέρασμα από τον “διήμερο εορτασμό” στο Σύνταγμα...Μέσα στο πολύ σκοτάδι και τη μαυρίλα, υπήρχαν τόσες χαραμάδες φωτός, που σ' αφήνουν να συνεχίσεις να ελπίζεις...
Μαρία Κ.
