ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 και τον τελευταίο μισό χρόνο περίπου δουλεύω σε ένα ερευνητικό εργαστήριο πανεπιστημίου, λόγω μίας πρότασης που προέκυψε μόλις τελείωσα τη σχολή μου σε ένα πρότζεκτ με χρηματοδότηση. Παρόλο που στην αρχή μου φάνηκε μεγάλη ευκαιρία και όλοι μου έλεγαν πόσο τυχερή είμαι που προέκυψε αυτό αμέσως και σε τόσο μικρή ηλικία, εντούτοις τα άτομα εκεί μέσα μου έχουν κάνει τη ζωή ποδήλατο. Συγκεκριμένα, πρόκειται για ανδροκρατούμενο κλάδο, ηλικίας 30+ (4 άνδρες στην ομάδα). Τα άτομα αυτά, παρά το γεγονός ότι έχουν συμβόλαιο, και ειδικά με τον ένα μοιραζόμαστε το ίδιο, δεν έχουν βοηθήσει ποτέ, ο "συνεργάτης" μου έχει να πατήσει στη σχολή μήνες, και τις σπάνιες φορές που ερχόταν ήταν μόνο για καφέδες και σερφάρισμα, δίνει συνεχώς διαταγές μέσω μηνυμάτων χωρίς να έρχεται καθόλου, όποτε προέκυπτε κάποιο πρόβλημα δεν ερχόταν καν να με βοηθήσει. Να σημειώσω ότι τα πειράματα που κάνουμε απαιτούν πάρα πολλές ώρες και παράξενες (πχ μεσάνυχτα ή χαράματα), με αποτέλεσμα να ξεσκίζομαι μόνη μου δουλεύοντας 12ωρα μέχρι 15ώρα κάθε μέρα, καθώς και τα Σαββατοκυρίακα, ώστε να βγει η δουλειά αφού πλησιάζει η προθεσμία. Επιστρέφω στι σπίτι μεσάνυχτα, ξυπνάω ξανά στις 6 για να πάω, και απέχω και 1+ ώρα από τη σχολή και δεν έχω αμάξι, ενώ ο κύριος μένει δύο λεπτά από τη σχολή και δεν έχει κουνηθεί ποτέ του να συμβάλει κάπως. Πέρα από τη δουλειά του πρότζεκτ, μου φορτώνει και άλλες δικές του υποχρεώσεις. Όλα αυτά στο επαγγελματικό κομμάτι, σε προσωπικό επίπεδο νιώθω εντελώς ξένη αφού με θυμούνται μόνο όταν θέλουν κάτι και γενικά η στάση τους είναι προσβλητική και απαράδεκτη. Τι θα κάνατε στη θέση μου; σκέφτομαι πολύ σοβαρά να εγκαταλείψω, μιας και όλες αυτές οι θυσίες και η δουλειά που κάνω δεν εκτιμάται, αυτή η κατάσταση δύσκολα θα αλλάξει οπόταν θα πρέπει να την υποστώ για χρόνια αν μείνω.