ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2μιση χρόνια χωρισαμε με τον φίλο μου που ήμασταν μαζι 4μιση χρόνια. Μου φαίνεται χαζο που ακόμα φαίνεται ότι είμαι εκεί αλλά δε μπορεσα ποτε να τον ξεχάσω (σχεδόν 3 χρονία έχει που χώρισαμε αλλά δεν ήθελα να σας φανώ πολύ τρελη). Ήθελα να καταφερω να τον ξεχάσω μόνη μου χωρίς να χρειάστει να τον ξεχάσω με μια καινούργια αγάπη. Και όσο νιώθω ότι είμαι καλά έρχονται στιγμές που με πιάνω να τον αναπολώ τόσο πολύ. Δεν είμαι σίγουρη αν μου λείπει αυτός αυτό που είχαμε, το οποίο στο καλά του ηταν κάτι μαγικό. Η αλήθεια είναι οτι τον γνώρισα μέσω των αδερφών του που έχουν αποδειχτεί φίλοι ζωής πράγμα που δεν βοηθάει και πολύ. Δυσκολεύτηκα πολύ να τους βλέπω στην αρχή γιατί μου τον θύμιζε η παρουσία τους αλλά δεν θα αντέχα να τους αφήσω επειδή έτυχε να τον έχουν αδερφο. Για την ώρα βοηθάει που τα παιδιά έφυγαν για δουλειά σε άλλες πόλεις και δεν εχω νέα της παλιάς μου σχέσης. Γενικα δεν ρωτάω για αυτον και όσο είναι εφικτό προσπαθώ να μην ακούω για τη νέα του ζωή. Με πιάνω συχνά να κατηγορώ μέσα μου τον εαυτό μου που χώρισαμε. Ακόμα δεν τον έχω απομυθοποιησει. Τον θεωρώ τοσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο άνθρωπο. Είμαι 26 και όσα πράγματα και αν κάνω τα 3 τελευταία χρόνια (που ειμαστε χωρισμενοι) απλα υπαρχω. Πέρασαν έτσι. Με κλάματα και πολλή στεναχώρια. Δεν μπόρεσα ποτέ να διαχειριστω σωστα το χωρισμό αυτο. Και θέλω να απελευθέρωθω.Το έχω βάλει στους στόχους του έτους. Θέλω να τον ξεχάσω. Να απελευθέρωθω και να ζήσω. Με νιώθει κανεις;;