ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 20 ετών και τα τελευταία 2 χρόνια ζω σε αλλη πόλη λόγω σπουδών.Τωρα τα Χριστούγεννα γύρισα στην πολη μου για να δω τους δικους μου.Εδω εχω 2 κολλητές με τις οποίες μεγάλωσα μαζι και γενικα εχω ζήσει μαζί τους την μισή μου ζωή.Το θεμα ειναι οτι μεγαλώνοντας υπήρξαν πολλοί τσακωμοί και γενικά υπήρχε ενα κλίμα ανταγωνισμού που ράγισε κάπως το γυαλί .Εγω πέρασα μια περίοδο που ειχα κάποια υπαρξιακά θεματάκια να λύσω και ενω έβλεπαν ξεκάθαρα ότι δεν ειμαι καλα αντί να με ρωτήσουν και να ενδιαφερθούν για μενα εκείνες απλα το αγνοούσαν και μίλαγαν για την ζωαρα που κάνουν πλέον ως φοιτήτριες στις πόλεις τους.Εχουμε αλλάξει πολυ σαν άνθρωποι και πλεον δεν έχουμε κοινά σημεία αλλα το γεγονός ότι έχουμε περάσει τόσα μαζι και επειδή έχουμε αποξενωθει απο ολους τους αλλους για να ειμαστε οι 3 μας αυτο μας κρατα ακόμα παρέα. Εγω λοιπόν φέτος αποφάσισα να περάσω ολες τις γιορτές με την οικογένεια μου γτ νιώθω ότι την δεδομένη στιγμή μόνο αυτοι οι άνθρωποι με καλύπτουν συναισθηματικά και μου προσφέρουν χαρούμενες στιγμές.Με τις κολλητές βγήκα ολες και ολες 2-3 φορες και αυτο καθαρα για να βγάλω την υποχρέωση(απο μερια τους έπαιζε τρελή πίεση για να βγούμε,ενω εγω απο την αλλη έβρισκα δικαιολογίες για να το αποφύγω)! Απο την μια είναι οι αναμνήσεις και η μοναξιά γτ αν ξεκοψω θα μείνω εντελώς μόνη μου οταν θα γυρνάω στην πόλη μου, αλλα απο την αλλη καθε έξοδος μαζί τους είναι και μια μινι κατάθλιψη αργότερα..τι να κάνω? Έχετε περάσει τέτοια φάση?