ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μερα νιώθω τον πονο μέσα μου, εκείνον που απλα πονάς, μα δεν βγάζεις λέξη. Όταν τον γνώρισα ένιωσα πραγματικά χαρούμενη και έβρισκα γαλήνη κοντά του, όσα προβλήματα και αν υπήρχαν πίστευα ότι θα τα λύναμε. Θα εκανα οτιδήποτε να τα λύσουμε, δεν θα τα παρατούσα. Τον αγαπούσα τόσο πολυ που άξιζε να προσπαθήσω. Και το λυπητερό είναι ότι προσπάθησα, τόσο πολυ, που άδειασα μέσα μου, και άδειασα τελείως όταν με άφησε. Με άφησε με τέτοιον τρόπο που δεν πίστευα ότι είναι ο αγαπημένος μου αυτός. Νόμιζα ότι με αγαπούσε το ίδιο, και ότι δεν θα τα παρατούσαμε. Ενω εγώ μόνο αυτόν ήθελα και στο μυαλό μου ακόμα και τώρα, ακόμα και μετά από πολλες γνωριμιες μόνο αυτος υπάρχει, μαζί του ήθελα να ειμαι, για πολυ ακόμα, αλλά μάλλον αυτος οχι, ισως και να με βαρέθηκε. Καιρό μετά ειμαι στα ίδια, δεν έχω νιωσει ξανά τόση χαρά από την τελευταία φορά που ήμουν κοντά του. Μπορεί να ακούγεται μελό αλλά αυτό νιώθω, ότι προσπάθειες και αν εκανα δεν λειτούργησαν. Πλέον δεν χαμογελάω. Πέρασα ένα καλοκαίρι άσχημο, και όσο και αν προσπάθησα το ίδιο άσχημος ήταν και ο χειμώνας μου, δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Θα απευθυνθώ σε ειδικό και ελπίζω σύντομα να βρω και πάλι τον εαυτό μου.