ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γράμμα στον εαυτό μου από το μέλλον. . .Κοιτάς την κόρη σου που με αδέξια χέρια βάζει τα τακούνια που της έδωσε η πωλήτρια.17 χρονών πια άρχισε να έχει άλλες επιθυμίες και ανάγκες. Είναι όμορφη αρκετά. Σου μοιάζει λίγο, αλλά δεν πήρε τίποτε από εσένα. Έχει τα μεγάλα μάτια και χείλη σου και τα πυκνά καστανα μαλλιά σου, όμως δεν πήρε ούτε ίχνος από το μελαγχολικο βλέμμα σου, την ουσία σου, τη φύση σου. Σηκώνεται ατσαλα και ο ήχος των τακουνιών στο πάτωμα του μαγαζιού σου φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία του τίποτα και του παντός συνάμα. Τα μαύρα ψηλά παπούτσια, πάνε με τα καστανά της μάτια, που τα έχει βαμμένα. Εσύ της είχες δείξει πως να βάφεται πριν λίγο καιρό. Περπατάει προσεχτικά και υπερηφανα, κάνοντας δύο τρεις βόλτες μπροστά σου. Πόσο όμορφη είναι, με τα μελαχροινα της μαλλιά να ανεμίζουν καθώς χτυπά τα τακούνια της με την πολλά υποσχόμενη χάρη μιας πονηρής και αθώας ήβης. Την βλέπεις να κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Να γυρνά πλάτη, γυρίζοντας το κεφάλι έπειτα προς το γυαλί.Κι όμως δεν σου μοιάζει. Είναι κομμάτι από εσένα, μα δεν είσαι εσύ. Κάτι ρωτάει την πωλήτρια και πάει κόντα της. Σηκώνεσαι σαν υπνωτισμενη και στέκεσαι στον ίδιο καθρέφτη. Κοιτάς μα βλέπεις τον εαυτό σου. Πατημένα πια τα 45. Μια ωραία μεσήλικη γυναίκα. Μερικές ρυτίδες έχουν χαράξει το πρόσωπο σου, μα η θλίψη που ακτινοβολεί στα μάτια σου είναι πάντα εκεί, αγεραστη.Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε; 20 ολόκληρα χρόνια από τότε που ήσουν είκοσι και νόμιζες ευτυχισμένη, γιατί στην ζωή σου ήταν εκείνος. Ήθελε να σε παντρευτεί και κάνατε όνειρα για την μελλοντική σας κόρη. Ένα γελακι ξεφεύγει από τα χείλη σου και βάζεις αργά μια τούφα από τα μαλλιά σου πίσω από το αυτί σου, καθώς το κεφάλι σου έχει γύρει, κοιτώντας σε στον καθρέφτη.Έπειτα η ζωή σου έδωσε το πρώτο και το δυνατότερο χαστούκι. Παλέψεις, σηκώθηκες, έζησες και συμβιβάστηκες. Μέσα στην ασφάλεια που κάποιοι άλλοι επέλεξαν για εσένα, νιώθεις πιο ευάλωτη από ποτέ. Βρήκες έναν καλό άνθρωπο και η κοπέλα που τώρα δοκιμάζει τα πρώτα της τακούνια, είναι η κόρη σας. Μα μέσα σου νιώθεις πως είναι μόνο δική σου. Ποτέ δεν την θεωρήσες δική σας. Αν ήταν εκείνου, αν ήταν αυτή που ονειρεύτηκατε με εκείνον, μόνο τότε θα μπορούσες να πεις πως το παιδί σου είναι και κάποιου άλλου. Τα σκέφτεσαι όλα αυτά και τα μάτια σου κοιτούν αφηρημένα, καρφώνοντας το βλέμμα τους λοξά από τον καθρέφτη."Μαμά εσύ τι λες; Πώς είμαι;" ακούς τη φωνή της και γυρνάς απότομα προς το μέρος της, αφήνοντάς στον καθρέφτη την εντύπωση πως είσαι τόσο ουδέτερη .