Σε όλες τις περιπτώσεις ισχύουν όσα λες με μοναδικές εξαιρέσεις:1.τις εξαρτήσεις (καλή ώρα)2. το κακοποιητικό παρελθον3.τις οικονομικές απατες κι αξιώσεις.Στις 3 παραπάνω περιπτώσεις συντρόφου, όσο αθώος και μετανιωμένος κι αν δείχνει είναι εύκολο να μπλέξεις άσχημα χωρίς ελπίδα εύκολου ξεμπλεγματος. Οι γονείς σου αυτά τα γνωρίζουν, εξ ου κι η ανησυχία. Για τους εξαρτημένους από ουσίες ο φόβος τους είναι κυρίως μην κυλήσει ξανά και μπεις κι εσυ στο ίδιο τριπάκι (δεν είναι τόσο δύσκολο), ή μην γίνεις αντικείμενο οικονομικής κι ακόμη και ποινικής εκμετάλλευσης σε δεύτερο επίπεδο. Οφείλεις λοιπον να ισχυροποίησεις την ανεξαρτησία σου και προς το αγόρι σου, και να είναι αυτό απολύτως κατανοητό από τους γονείς (αν χατζηλικώνεσαι για επιβίωση, όχι δεν πείθεις)..Σε δεύτερο επίπεδο, όλοι αξίζουν μια ευκαιρία στη ζωή, κι ιδιαίτερα οι απεξαρτημενοι που την κερδίζουν με μεγάλο προσωπικό κόστος.Καλή τύχη!
18.2.2019 | 11:08
να ακους τα θελω σου οταν δυσκολευουν τα πραγματα?
ακους την καρδια σου η τα πρεπει/δεν πρεπει της οικογενειας σου? ειμαι σε μια σχεση που πραγματικα με κανει χαρουμενη και με κινητοποιει να βγαζω τον καλυτερο μου εαυτο σε ολα.. ειναι οτι πιο ομορφο εχω. το προβλημα εντοπιζεται στο αστατο παρελθον του αγοριου μου με ιστορικο καταχρησεων. τοσο καιρο μαζι, ουδεμια κακη ενδειξη, τιποτα τετοιο δεν εχει δηλητηριασει την καθημερινοτητα μας.. φυσικα εαν οτιδηποτε αρνητικο συβει, αν γινει τοξικο ολο αυτο κλπ γνωριζω τι πρεπει να κανω για τον εαυτο μου. και το εχω εξηγησει αυτο στους γονεις μου. αν χρειαστει θα αντιδρασω, δεν θα δεχτω να συμβιβαστω σε κατι τοξικο. προσπαθω να τους καθησυχασω εξηγοντας πως κατανοω την ανησυχια τους ωστοσο στην παρουσα φαση η σχεση ειναι κατι παρα πολυ ομορφο, υπαρχει προσπαθεια και σεβασμος και δεν υπαρχει καμια αιτια για ρηξη. δεχομαι ψυχολογικο πολεμο αλλα δεν θελω να υποχωρισω, να συμβιβαστω και να θυσιασω κατι ομορφο χωρις να εχω ΕΓΩ αιτια, χωρις να εχει γινει κατι που αμεσα με αφορα... οι γονεις ξερω πως παντα απο αγαπη ανησυχουν αλλα να μην κανω την επιλογη που το μεσα μου φωναζει? βλεποντας οτι εξακολουθω να ειμαι καλα, να εξελισσομαι και να ειμαι σε αυτη τη σχεση δεν θα πουν ποτε "ας κανει οτι την κανει χαρουμενη και οι επιλογες δικες της?".. παντα θα δεχομαι ολη αυτη την πικρα? πιστευω πως θα μετανιωσω πιο πολυ αν υποχωρησω και συμβιβαστω παρα αν το ζησω κι ας με τρομαζει το αγνωστο. ειμαι της φιλοσοφιας πως το παρον ειναι το μονο που εχουμε, ας το ζησουμε οπως μας ευχαριστει εφοσον δεν βλαπτουμε κανεναν... τι να κανω? πως να συνεχισω? πως να φερω παλι γαληνη? δεν θελω απο φοβο και κινδυνολογια να κανω επιλογες. θελω να κανω επιλογες επειδη το μεσα μου μου το λεει... ειμαι χαζορομαντικη και αφελης????
2
