ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τους αγαπαω τους γονεις μου. Και αυτοι το ξερω οτι με αγαπανε απλα πιστευω οτι διαχειριζονται καποιες καταστασεις λαθος. Το μονο που ηθελα ηταν να με αγκαλιασουν και να μου πουν οτι ολα θα φτιαξουν, οτι ολα θα πανε καλα και αυτοι θα ειναι εκει για εμενα. Ακριβως οτι εκανε και ο ανθρωπος που μιλησα πρωτη φορα για οσα νιωθω. Καταλαβε. Καταλαβε χωρις να χρειαστει να πω τιποτα. Καταλαβε οσα οι γονεις μου δεν εβλεπαν παρολο που με ειχαν μεσα στο σπιτι τους. Οσα δεν μπορουν να καταλαβουν ακομα και σημερα. Δεν εχει σημασια ποσες φορες τους το εχω εξηγησει η ποσες φορες εχουν μιλησει με την ψυχιατρο μου. Δεν φαινεται να καταλαβαινουν. Και αυτο λεω και στον εαυτο μου καθε φορα που η σταση τους με κανει να νιωθω ασχημα. Καθε φορα που μου λενε κατι που δεν θα επρεπε να λες στην 17 χρονη κορη σου που εχει καταθλιψη. Βιαστηκαν ολοι να βγαλουν τα δικα τους συμπερασματα οταν ξεκινησα να συμπεριφερομαι διαφορετικα. Βιαστηκαν να μου προσαψουν χαρακτηρισμους τους οποιους χρησιμοποιουν και τωρα. Πιστευα οτι αν μιλουσα θα ενιωθα καλυτερα και κατεληξα να εχω τυψεις που δεν ειμαι καλα. Γιατι με κοιτανε με ενα βλεμμα απογοητευσης. Οπως λενε οι υπολοιποι αντιμετωπιζουν τοσα προβληματα αλλα δεν βρισκονται στην κατασταση μου. Δεν προσπαθω λενε και εχω αλλαξει. Και ο τροπος που το λενε με κανει να θελω να ζητησω συγνωμη. Συγνωμη που με βλεπουν ετσι και δεν ειμαι οπως θα επρεπε να ειμαι. Τους ζηταω συγνωμη και στον εαυτο μου λεω απλα οτι με αγαπανε και δεν καταλαβαινουν για αυτο λενε οτι λενε. Απλα υπαρχουν στιγμες που νιωθω οτι εχω βαρεθει να τους δικαιολογω καθε φορα και να συμπεριφερομαι σαν να μην με πληγωνουν οσα λενε. Αυτοι με εμενα δεν εκαναν υπομονη. Τοσα χρονια δεν τους ενοχλησα ποτε σε τιποτα και την πρωτη στιγμη που δεν ενιωθα οτι μπορω να ανταπεξελθω σε ορισμενα πραγματα ηταν εκει για να με κρινουν τοσα αρνητικα. Λες και δεν το κανω εγω διαρκως στον εαυτο μου. Οι ανθρωποι που υποτιθεται οτι θα επρεπε να με βοηθησουν σε αυτην την φαση νιωθω οτι μου το κανουν πιο δυσκολο.