ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί με έπιασε μια έντονη μελαγχολία για τα πάντα. Για τις όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις που δεν θα ξαναζήσω κτλ. Άρχισα να σκέφτομαι ποσο μικρή είναι η ζωή, να αναρωτιέμαι τι θα γίνει όταν κλείσω τα μάτια μου; Και αν απλα τα κλείσω και υπάρχει το απόλυτο κενό; Αν δεν ξαναδώ τους αγαπημένους μου; Αν δεν ξαναπερπατήσω στη γη; Με έπιασε με λίγα λόγια μια κρίση, γιατί δεν μπορούμε να διανοηθούμε ποσο μικρή είναι η ζωή και ολα τα έχουμε δεδομένα. Άρχισα να κλαιω πολυ, και το μυαλό μου κόλλησε και δεν μπόρεσε να σκεφτεί τι θα γινόταν μετά το απόλυτο κενό. Είμαι Χριστιανη Ορθόδοξη αλλά πάντα έχω στο μυαλό μου μήπως απλα υπάρξει το απόλυτο τίποτα, γιατί δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα. Σκέφτομαι πόσες φορές με απασχολούν ασήμαντα θέματα, πόσες φορές δίνω σημασία σε ασήμαντα πράγματα, ακόμη και τώρα που κάθομαι στο κινητό αντί να βγω και να απολαύσω τον καθαρό αέρα που κάποια μερα δεν θα μπορώ. Δυστυχώς όμως αυτά τα σκεφτόμαστε μόνο όταν φτάνουμε σε ακραίες καταστάσεις, απώλεια κάποιου αγαπημένου μας προσώπου, αρρώστια κτλ. Η ζωή είναι πραγματικά πολυ μικρή, και δεν ξέρουμε ποτε θα τελειώσει για εμάς, κάθε μερα πρέπει να τη ζούμε, να την αξιοποιούμε.. και μερικές φορές εύχομαι να γυρνουσα σε εκείνα τα αθώα και παιδικά χρόνια που απλα ήμουν χαρούμενη και δεν με απασχολούσαν καθόλου ασχημα πράγματα, τότε που ολα ήταν όμορφα στον κόσμο που είχα φταίξει, και οχι σε αυτόν που αντίκρισα όταν μεγάλωσα.