ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τόσος καιρός έχει περάσει από το τότε που μου ζήτησε να χωρίσουμε. Πέντε μήνες χωρίς καμία επαφή, με άπειρη προσπάθεια να συγκρατηθώ να μην του στείλω. Και πάνω που νόμιζα ότι τα έχω καταφέρει και ότι τον έχω ξεπεράσει, τον βλέπω σήμερα μπροστά μου. Και ήρθαν ξανά όλες οι αναμνήσεις. Και δεν μπορώ να κατανοήσω πως δύο άνθρωποι που ήρθαν τόσο κοντά -σωματικά, ψυχικά, εγκεφαλικά- ξαφνικά προσπερνάνε ο ένας τον άλλον σαν να είναι ξένοι. Σαν να μην έχει απομείνει τίποτα να ενώσει. Και ούτε μπορώ να εξηγήσω πως γίνεται να αισθάνομαι τόσα για εκείνον, όλον τον έρωτα που δεν ένιωσα ποτέ και εκείνου να μην του κάνει διαφορά. Πώς γίνεται να υπάρχει τόση άπειρη αγάπη και να μην τον αγγίζει; Εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που πέρασε δίπλα μου, ένιωσα να διαλύομαι σε χίλια κομμάτια. Θα έδινα τα πάντα να γυρνούσα έστω για λίγο τον χρόνο πίσω να ξαναζήσω όλες τις στιγμές. Και ας τελείωνε ξανά. Προσπαθώ να το βλέπω πιο χαλαρά. Κατηγορώ τον εαυτό μου που είμαι τόσο συναισθηματική. Μα δεν μπορώ. Πονάω. Και ακόμα μετά από τόσο καιρό βλέπω ότι δεν έχει επουλωθεί η πληγή. Ίσως να μην επουλωθεί και ποτέ. Σκέφτομαι να του στείλω. Όχι, επειδή ελπίζω να είμαστε μαζί ή ότι θα μας δώσει μία δεύτερη ευκαιρία, αλλά για να με απορρίψει ξανά. Μπας και επιτέλους καταφέρω να το πάρω απόφαση ότι έχει τελείωσει οριστικά.