ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά τον ξαφνικό χαμό της μητέρας μου, διάφοροι ''καλοθελητές'' (των οποίων τα φθονερά αισθήματα είχαν φανεί χρόνια πριν, απλά τα κρύβανε λίγο καλύτερα) προσπάθησαν να δημιουργήσουν έριδες στην οικογένεια μου, βάζοντας μου λόγια σε εμένα και την αδερφή μου για τον πατέρα μας. Για τον άνθρωπο που αφιέρωσε στη ζωή του Ο-Λ-Η σε εμάς και τη μάνα μας. Μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι βλέποντας τους γονείς μας να είναι μαζί μας, να μας νοιάζονται, να μας αγαπούν, να μας κάνουν να νιώθουμε ενωμένοι όλοι μαζί. Προφανέστατα, αυτή την οικογενειακή γαλήνη ζήλεψαν και ορισμένοι οι οποίοι ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ, και όταν μας βρήκε το κακό, φρόντισαν να χτυπήσουν με όση χολή είχανε. Το θέμα είναι ότι η μικρή και ο μπαμπάς δεν ξέρουν τι έχει ειπωθεί, γιατί εγώ υπήρξα ο αποδέκτης όσων ειπώθηκαν. Και δεν τους είπα ποτέ τι ακριβώς έχει ειπωθεί, για να τους προστατεύσω. Από επιπλέον στενοχώρια.Ουσιαστικά, προσπάθησαν να με πάρουν με το μέρος τους για να εναντιωθώ στον πατέρα μου, επειδή δεν τον συμπαθούσαν (ενώ τους είχε πάντοτε σε υπόληψη, πόσο τραγικό...). Κατηγόρησαν τον πατέρα μου με τα σκληρότερα λόγια, μου βάλανε λόγια ότι ήταν ικανός ακόμη και να ακουμπήσει χέρι πάνω μας (και όχι για βία, αλλά για πολύ πιο αποτρόπαια και χυδαία πράγματα), ότι δεν θα λυπόντουσαν καθόλου αν πέθαινε εκείνος και όχι η μαμά, και τέτοια. Τους έβρισα όσο πιο πολιτισμένα μπορούσα και τους είπα ότι ότι δεν τους επιτρέπω να τολμήσουν να μας πλησιάσουν ξανά. Στενοχωρήθηκα πολύ που ανάμεσα σε αυτά τα άτομα ήταν και 2 άτομα που αγαπούσα ΠΟΛΥ, και δεν πίστεψα ποτέ ότι μας φέρθηκαν έτσι. Αυτό συνέβη πριν 2 χρόνια. Ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί και μετά από 6 εβδομάδες κύηση,δηλαδή λίγες μέρες πιο μετά το σκηνικό, εμφάνισα έντονη αιμορραγία και...έχασα το μωρό μου. Από συνολική εκτίμηση που έγινε, λόγω υπερβολικού στρες αντέδρασα έτσι. Ακολούθησαν κάποιες κρίσεις πανικού, οι οποίες έχουν περάσει εδώ και κανένα 8μηνο πλέον. Στην πρώτη κρίση πανικού φοβήθηκα απίστευτα για τη ζωή μου. Νόμιζα ότι θα πεθάνω και δεν ήξερα τι γίνεται. Ο άντρας μου να λείπει στη δουλειά και εγώ να είμαι ολομόναχη στο σπίτι. Ευτυχώς όλα αυτά είναι παρελθόν. Το θέμα που με απασχολεί είναι πως έκτοτε...άθελα μου... μου βγαίνει μια επιθετικότητα προς τον μπαμπά μου. Ενώ τον λατρεύω, ενώ τον φροντίζω όσο μπορώ και με τον άντρα μου πηγαίνουμε συχνά να τον δούμε, όπως και η αδερφή μου με τον αρραβωνιαστικό της, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί νευριάζω μέσα μου εύκολα πχ με τον τρόπο που στρώνει το χαλί στο σπίτι, ή αν άφησε κάτι χωρίς να το πλύνει αισθάνομαι να φουντώνω και να του λέω ''αυτό το ξέχασες;''Νιώθω τρομερές τύψεις και δεν ξέρω γιατί νιώθω τέτοια αισθήματα απέναντι στον μπαμπά μου. Αυτό που υποθέτω είναι εάν αντιδρώ υποσυνείδητα έτσι επειδή προκειμένου να υπερασπιστώ την αξιοπρέπεια του μπαμπά και της οικογένειας μου, έπρεπε να ξεκόψω με εκείνα τα 2 πολύ αγαπημένα μου άτομα. Μήπως ουσιαστικά αισθάνομαι και...θυμό για το πως έχουν έρθει τα πράγματα; Ήθελα να τα γράψω κάπου... ευτυχώς η ζωή μου είναι ήρεμη πλέον και κυλά ομαλά, και με τον άντρα μου προσπαθούμε για παιδάκι πάλι...απλά μένει μέσα μου αυτό...νευριάζω πλέον εύκολα με τον μπαμπά μου από μέσα μου, χωρίς ποτέ να του μιλάω απότομα...ή πλέον δεν πάω να κοιμηθώ στο πατρικό μου όταν δουλεύει βάρδιες ο άντρας μου, όπως έκανα παλιότερα...πάω μόνο για να τον βοηθήσω σε δουλειές, για καφέ ή να μαγειρέψουμε όλοι μαζί...γενικά μου βγαίνει μια συμπεριφορά σαν να μην θέλω να τον δω, κι ας τον σκέφτομαι και τον νοιάζομαι πάντα....ή ακόμη όταν καθόμαστε μαζί πχ για καφε στο σαλόνι, δεν έχω τι να του πω...Φοβάμαι πολύ πως εκείνοι οι άνθρωποι πέτυχαν το να κάνουν μέσα μου να σπάσει ένα κομμάτι της ψυχής μου απέναντι στον μπαμπά μου. Δεν ξέρω πως να το δουλέψω μέσα μου, γιατί αισθάνομαι τρομερές τύψεις που ξεκινώ να νιώθω ότι θέλω να κρατάω αποστάσεις με τον πατέρα μου. Εκείνος ήταν πάντα ανιδιοτελής και γεμάτος αγάπη απέναντι μας, κι εγώ όσο μεγαλώνω νιώθω ότι με νευριάζει; Δεν ξέρω τι να κάνω...