ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ωρες και φορές σκέφτομαι το ποσο θελω να κατσω να πενθησω τα χαμενα παιδικα μου χρονια. Να κλαψω ωρες ατελείωτες για τις φορες που δεν βγηκα σε καμμια αλάνα ή για τις φορες που κανενας δεν ηρθε στο παιδικο μου γενέθλιο πάρτυ. Σκεφτομαι που μπορει αραγε να πηγε η ευγνωμοσύνη μου για ολα εκεινα τα ωραια που εζησα και τωρα δεν μπορω να δω. Θυμαμαι κυριως την απομόνωση και τα παιδικα αθωα κλαματα τα βράδια ίσως κατω απο τις κουβέρτες ή μπροστα απο εναν καθρέφτη. Φταις, μου λεω. Οχι, απανταω. Δεν φταιει κανεις. Τα πραγματα εγιναν οπως ητανε να γίνουν... το μικρόβιο της μοναξιας υπαρχει ακομα μεσα μου. Η παιδικη απορια ειναι ακομα στο μυαλο μου. Πλαναται στις σκεψεις μου ενα "γιατι". Γιατι δεν με ήθελαν και δεν με θελουν; λεω πως δεν με ενδιαφέρει και δεν με απασχολεί πια, αλλα μονο και μονο που γραφω εδω αυτα που γραφω φανερώνει το αντίθετο. Με καιει ακόμα. Χαιρομαι που ποτε δεν θυσιασα ομως τον εαυτο μου για χαρη των αλλων. Παρολη την απομονωση που εχω κατα καιρους δεχθεί, δεν συμβιβάστηκα. Δεν ειπα μεσα μου να αλλάξω για να γινω αποδεκτός ή κουλ ή αυτο που οι αλλοι θα ηθελαν να δουν. Πληρωνω το τίμημα των επιλογων μου, ναι. Προσπαθώ και συνεχίζω να ειμαι η πιο αυθεντική πτυχή του εαυτου μου και δεν χαριζομαι πουθενα... Ειναι βεβαια σκληρο να βλεπεις ατομα που άλλοτε αγαπησες να μην σε προτιμούν, αλλά οχι, απαιτήσεις δεν εχω. Ελευθεροι ανθρωποι με ελεύθερες επιλογες. Η αναζητηση μεσα μου συνεχίζεται. Φοβαμαι μερικες φορες γιατι ξεθαβω τερατα σαν και αυτο που λεω πανω. Ισως να επιστρέψω την επομενη φορά με μια ομορφότερη ανακάλυψη, με ενα ομορφότερο και πιο αισιόδοξο στόρι.