ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω κενό στη σχολή και κάθομαι μόνη στο κτίριο. Δεν τολμώ να ανέβω στον πάνω όροφο και να καθίσω σε εκείνο το περβάζι, εκεί όπου συνήθιζα να κάθομαι κοιτώντας απέξω ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες. Από τότε που ξεκίνησε το έτος δεν τόλμησα να παω σε εκείνο το περβάζι. Το δεύτερο έτος που πανεπιστημίου με σημάδεψε και θα το έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος του σε γνώρισα, ήμασταν μαζί και ένιωσα συναισθήματα που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Όπως κι εσένα δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Ήμουν άλλωστε εκ φύσεως προορισμένη να σε αγαπήσω. Το έκανα και δεν το μετανιώνω. Αρχίζει να με πιάνει μελαγχολία πάλι. Βαριά θλίψη. Κάθομαι σε ένα άλλο περβάζι πια μα η ανάγκη μου να σε αγαπάω είναι η ίδια. Την κρύβω πολύ βαθιά μέσα μου πολλές φορές αυτήν την ανάγκη. Τα καταφέρνω κάποιες φορές, κάποιες άλλες όχι. Δεν θέλω όμως να γυρίσω πάλι στη θλίψη. Τις τελευταίες μέρες άρχισα να νιώθω πραγματικά καλά. Δεν θέλω να γυρίσω σε εκείνον τον πόνο, ούτε σε εκείνη τη μελαγχολία. Μα πάνω από όλα δεν θέλω να γυρίσω πίσω σε εκείνο το "να ήσουν αληθινός". Γιατί ξέρω πως δεν ήσουν και δεν είσαι, όσο καλά κι αν εξακολουθείς ακόμη και τώρα, μετά από καιρό να παίζεις με επιτυχία τον ρόλο σου. Μόνο που η παράσταση τελείωσε.Πόσο μου λείπει εκείνος ο άνθρωπος που αγάπησα. Πόσο πολύ σε έχω ανάγκη θησαυρε μου. Πόσο καλά όμως τους τελευταίους εννιά μήνες έμαθα ποσο δυνατή είμαι. Ήταν κάτι άλλωστε που μου το είχες πει εσύ πολλές φορές. Μόνο που το ανακάλυψα εξαιτίας σου και συνεχίζω να είμαι δυνατή χωρίς εσένα, βιώνω αυτή την δύναμη μόνη μου. Και είμαι παραδόξως περήφανη για αυτό.