ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ίσως πραγματικά αυτή να είναι η πιο σημαντική εξομολόγηση για εμένα την οποία επιλέγω να την πω κάπου με δυσκολία. Αισθάνομαι πιο μόνη από ποτέ, είμαι πιο μόνη από ποτέ. Είμαι απομονωμένη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, δεν έχω φίλους εδώ ( οι δύο φίλες μου σπουδάζουν σε διαφορετικές πόλεις - εγώ δίνω πάλι πανελλήνιες) Είμαι τόσο μόνη εδώ, σπίτι μου, κλεισμένη, στο δωμάτιο μου. Είμαι από τη φύση μου μελαγχολικό άτομο όμως φέτος το κακό είναι μεγάλο. Ο μόνος άνθρωπος που συναναστρέφομαι είναι η κοπέλα που μου φτιάχνει καφέ, η μητέρα μου είναι σε ένα τάμπλετ και ρεμβάζει, ο πατέρας μου στον κόσμο του, ο αδερφός μου στον δικό του.. γενικά σαν οικογένεια είμαστε στον κόσμο μας.. τα πρωινά προσπαθώ να κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ για να μην είμαι σε επαφή με τη μοναξιά μου.. μετά η μέρα μου συνεχίζεται στο laptop. Δεν έχουμε πολλά λεφτά, δεν μπορώ να αρχίσω κάποια δραστηριότητα, αλλά ούτε και να μετακινούμαι στην "πολη" επειδή τα περισσότερα χρήματα πάνε στην μετακίνηση μου και μου είναι δύσκολο να μαζεύω από το χαρτζιλίκι μου ... το σώμα μου πλέον πονάει από το καθισιό δεν αστειεύομαι, νιώθω ότι ο κορμός μου δεν με αντέχει πλέον. Είμαι εγκλωβισμένη εδώ..πριν λίγες εβδομάδες χώρισα με το αγόρι μου - δεν μας βγήκε είχε και εκείνος τα δικά του τέλος πάντων , μου λείπει, σκέφτομαι πως μπορεί να με ξεπέρασε τόσο γρήγορα και με πιάνει η καρδιά μου, σκέφτομαι πως μακάρι να ήξερα το πως τα κατάφερε εφόσον και εκείνος ένιωθε σαν εμένα - απλά η διαφορά ήταν ότι εκείνος δεν ήξερε πως και εγώ νιώθω μισή και απογοητευμένη με τη δική μου ζωή.. δεν το έχω παραδεχτεί σε κανέναν αυτό, στις φίλες μου ακόμη δεν έχω μιλήσει καν για τον χωρισμό μας. Είμαι σε άσχημη φάση, πολύ δύσκολη στιγμή και μεγάλη η λούπα που έχω πέσει ψυχολογικά. Νιώθω τόσο μπερδεμένη, άγχος, φόβος, απογοήτευση... πονάω πολύ μέσα μου... νιώθω να πιάνω πάτο... Ξέρω ότι φαίνομαι ένα άτομο με αυτοπεποίθηση στους άλλους αλλά αυτή τη στιγμή μέσα μου κυριαρχεί το χάος. Χάος συναισθημάτων. Μου λείπουν τόσα άτομα.. δεν έχω το κουράγιο για τίποτα.. όπως είπα δεν τα έχω παραδεχτεί σε κανέναν αυτά.. δεν τολμώ.. δεν θέλω.. είναι πολύ δικά μου... εκμεταλλεύομαι την ανωνυμία... φοβάμαι..πως έτσι θα συνεχίσει η ζωή.. νιώθω ότι έχω να δώσω, πως έχω ιδέες, πως έχω την καρδιά αλλά με νικάει όλο αυτό που ζω..δεν ξέρω πια τι να κάνω.. είναι λες και όλοι προχωρούν και εγώ μένω μόνη μου να κοιτάζω ένα ταβάνι.. ευχαριστώ όποιον διάβασε την εξομολόγηση μου.