ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε έβλεπα όταν ήμουν φοιτήτρια,εσύ 10 χρόνια μεγαλύτερος μου, μου άρεσες από τότε....είχα σκεφτεί πως αν κάποια στιγμή σε γνώριζα θα σου έλεγα τι σκεφτόμουν τότε που μου άρεσες....που να ήξερα...περάσανε 10 χρόνια από τότε εγώ παντρεύτηκα,έγιναν μαμά πήρα διαζύγιο και με το που χώρισα σε γνώρισα.Με πολιορκούσες για 4 μήνες διακριτικά είχες ρωτήσει για μένα από κοινούς γνωστούς μου είπες.Δεν ήξερα αν με δούλευε το σύμπαν η κάτι άλλο. Αποφασίσαμε να κάνουμε συντροφική σχέση να παιρνάμε όμορφα όποτε είχαμε χρόνο. Εσύ εργένης, εγώ όποτε δεν είχα το παιδί. Αλλά δεν υπολογίσαμε χωρίς τον ξενοδόχο....τα ψυχολογικά μας εσύ λόγω ανεργίας, αλλά και φόβου από προηγούμενη σχέση που προδόθηκες, εγώ με τα απόνερα του διαζυγίου και όλο το ψυχολογικό βάρος που κουβαλάει όλο αυτό. Παρόλα αυτά, ερωτευτήκαμε. Αλλά προφανώς και δε μπορούσε να πάει πολύ παραπέρα...όμως δεν καταφέραμε να πούμε τέλος ενώ σε προκάλεσα να μου το επιβεβαιώσεις δε μου απάντησες ποτέ. Ξέρω ότι όταν κάποιος προσποιείται ότι δεν αισθάνεται ενώ αισθάνεται αργά η γρήγορα θα του βγει σε κακό. Και στην τελική δε ζήτησα κάτι αλλά μια επιβεβαίωση ότι είμαστε και οι δυο σε περίεργη φάση και καλύτερα να το αφήσουμε παρόλο που αισθανόμαστε πράγματα. Ακόμα περιμένω απάντηση σου....μου είχες πει ότι αλλιώς είχες συνηθίσει τόσα χρόνια,μέχρι που με γνώρισες τουλάχιστον τίμα τα λόγια σου...και εγώ πονάω με αυτήν την κατάσταση αλλά δε στο έκρυψα στην τελική άνθρωποι είμαστε και αισθανόμαστε.