ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα , ενω ολα πανε καλα οσο αφορα την εργασια και ενω βρηκα δουλεια πανω στο αντικειμενο μου , ειναι κατι που με προβληματιζει ειμαι 26 ετων ανδρας και ζω ακομη με τους γονεις μου , οπως αρκετοι αλλοι στην ηλικια μου θεωρω.. ανεξαρτητως φυλου.Το θεμα ειναι οτι δεν με κραταει κατι εδω περα της εργασιας, η ζωη με τους γονεις σε τετοια ηλικια ειναι ανυποφορη, μονο γκρινια και αδιακρισια σε ολο της το μεγαλειο.. δεν μου φτανει το οτι ειναι κλειστη κοινωνια εδω και δεν εχω ατομα με ιδια ενδιαφεροντα εχουν και αυτους πανω απο το κεφαλι μου , κρινοντας συνεχεια τις επιλογες μου , να εχω τη μανα μου συνεχεια να μου λεει τι να φορεσω και οτιδηποτε αλλο που δεν θεωρειται φυσιολογικο για την ηλικια μου . Σκεφτομαι σοβαρα στο να παρατησω τη δουλεια και να αναζητησω κατι αλλο μακρια απο εδω . Οχι γιατι δεν τους αγαπω αλλα γιατι εχω νιωθω οτι χανω τον καιρο μου ετσι και δεν απολαμβανω τη ζωη μου ετσι οπως θελω.Ποσο μαλλον η εργασια που εχω πιασει ειναι χωρις αμοιβη με την προυποθεση οτι μαθαινω επειδη ειναι τεχνη και πρεπει να αποκτησω καποια εμπειρια ωστε να ειμαι παραγωγικος ωστε να ανταμιφθω.Αλλα εως ποτε ; εγω θελω να κανω τη ζωη μου , εχω μαθει να ειμαι ανεξαρτητως οπως ημουν οταν σπουδαζα . Πραγματικα.. τι να κανω να αναζητησω κατι αλλο σε μια αλλη περιοχη και να ξεκινησω απο το 0 η να παραμεινω εδω με τους δικους μου ελπιζωντας οτι θα βγαλω καλα χρηματα αλλα παρ ολα αυτα να εχω το πριξημο και να χαλαμε τις καρδιες μας ;