ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή την εξομολόγηση μιας άλλης κοπέλας περί ελεύθερων σχέσεων, θα γράψω και την δίκη μου εμπειρία. Ήμουν σε ελεύθερη σχέση με κάποιον κάτι περισσότερο από 1 χρόνο. Εγώ μέρα με τη μέρα τον ερωτευόμουν βαθιά, όμως εκείνος ‘πέρα εβρεχε’. Μίλαγε με άλλες, δεν μου έδινε σημασία, εξιστορουσε περιπέτειες με άλλες μπροστά μου, μέχρι και τριο μου ζήτησε. Σε εκείνο το σημείο, είπα από μέσα μου ‘ξεκολλα, ποσο πιο χαμηλά θα πεσεις;’. Αυτή ήταν η αλήθεια. Εγώ δενομουν με εκείνον, ‘έκοβα’ φλέβα που λέμε, κι αυτος πέρναγε τον καιρό του, έπαιρνε αυτό που ήθελε και την έκανε με ελαφρά. Στο κάτω κάτω δεν μου είχε καμία υποχρέωση. Να τα λέμε κι αυτά. Εξάλλου ελεύθερη σχέση είχαμε και σ αυτό είχα συμφωνήσει κι εγώ! Δεν ήμουν κανένα ανήλικο που με παρέσυραν. Ήξερα που έμπλεκα, όμως περίμενα η αφελής ότι ο ίδιος κάποια στιγμή θα μ’ ερωτευόταν και θ άλλαζε. Ποσο ανόητη ήμουν. Ξέρετε τι κατάλαβα; Όταν ένας άντρας σε θέλει, θα στο δείξει. Δεν περιμένει 1 χρόνο να σ ερωτευθεί. Από τότε λοιπόν, έκοψα μαχαίρι την οποία επικοινωνία μου μαζί του. Έχουμε 6 μήνες χωριστά. Τον πόσο πονάω ακόμη και σήμερα δεν λέγεται. Ακόμη και σήμερα τον σκέφτομαι που είναι και τι κάνει. Υποφέρω στην κυριολεξία. Όμως κάποια στιγμή, σ αυτή τη μικρή διαδρομή που λέγεται ζωή, πρέπει να κοιτάξεις και λιγάκι τον εαυτό σου που υποφέρει με το να έρχεται τελευταίος και καταϊδρωμένος στη ζωή του άλλου. Εύχομαι ειλικρινά όσοι είναι σε ελεύθερες σχέσεις, να κάτσουν να σκεφτούν τι πραγματικά θέλουν. Κατά βάθος, όλοι ξέρουμε τι έργο παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Απλώς οι περισσότεροι προτιμούμε να ζούμε με αυταπάτες. Αλλά ως πότε;