ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτε δεν ειχα εναν αληθινο φιλο,εναν αδερφο απο αλλη μανα,καποιον να καταλαβαινει παντα και να νιωθω παντα ανετα να μοιραστω τα εσωψυχα μου με αυτον,παρεες παρα πολλες,παρα πολλους γνωστους,αραγμα οσο θες και με οποιον θες,ποτε μια ψυχη ομως...πολυ ασχημο πραγμα...πριν εναν χρονο γνωρισα καποιον που με βοηθησε επειδη ημουν καινουργιος στην πολη,τα βρηκαν γενικα οι ψυχες μας και περναγαμε καλα δεν υπηρχε θεμα,εγω 19 αυτος 27,εχει μια κοπελα η οποια εχει εμμονη,δεν τον αφηνει ποτε να παει πουθενα μονος του,και παντα οταν σχολαει αυτη πρεπει να ειναι μαζι οπωσδηποτε,δεν υπαρχει το ενδεχομενο να του πω παμε μια μερα καπου και να φυγει ετσι απλα χωρις αυτη,τελοσπαντων να μην τα πολυλογω εχουμε ψιλοσπασει τελευταια γιατι και αυτος αλλαξε δουλεια (εκει γνωριστηκαμε) αλλα και χαρακτηρα πολυ...δεν ακουει ποτε τι του λες,μονο θελει να ακουγεται,απαιτει τον απολυτο σεβασμο παντα,δεν μπορεις να εκφραζεσαι οπως θες,και θελει να πηγαινουν τα πραγματα συμφωνα με το σχεδιο του,σε καλει για 2 ωρες και οταν σχολασει η δικια του ξαφνικα αρχιζει αμεσως τα εγω την κανω κτλπ,απλα νιωθω πολυ ασχημα γιατι εχουμε πολυ καιρο να μιλησουμε...και δεν ειμαι και εγω ατομο που τα λεει εξω απο τα δοντια,δεν θα του ελεγα ευκολα το πως νιωθω,το χειροτερο ειναι απλα οτι στην αρχη ηταν πολυ ωραια,ειχαμε δεθει μεσα απο καποια τραγουδια,λεγαμε ο ενας τον αλλον αδερφο επειδη ακουγε ο ενας τον αλλον και ενιωθα ωραια επειδη δεν ειχα κανεναν και αυτος με βοηθουσε...τωρα πια ομως ολα εχουν αλλαξει....εγω απλα αναρωτιεμαι εχω φταιξει καπου?πρεπει απλα να το ξεχασω και να το αφησω πισω σαν μια απλη γνωριμια?δινω πολυ βαρυτητα στο θεμα?δνε μπορω να βρω την ισορροπια...ουτε την λυση