ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα γράψω ό,τι θυμάμαι απ' το απόσπασμα του ονείρου. Είδα την Άννα. Θυμάμαι πως περπατάγαμε κάπου, συμφιλιωμένοι. Ένιωθα πολύ ζεστά, πολύ οικεία μαζί της. Όμορφα, όπως δεν έχω νιώσει εδώ και πολύ καιρό στο ξύπνιο μου. Πήγαμε σε ένα μπαρ, όπου ήταν διάφορα πρόσωπα που ήταν στην κοινή μας παρέα εκείνη την εποχή, ο Ηλίας, η Σάντυ, η Ζωή.. Εκείνη εξαφανίστηκε. Στην ουσία λειτούργησε ως μέσο που με πήγε σε εκείνο το μπαρ για να χαθεί ύστερα, ασχέτως που το βασικό τμήμα του ονείρου -όχι από άποψη διάρκειας, αλλά ποιότητας- ήταν η διαδρομή μαζί της. Ίσως, λοιπόν, να μην ήταν το μέσο, αλλά ο σκοπός.Εχθές τη σκέφτηκα φευγαλέα και γι' αυτό υποθέτω πως την είδα στο όνειρό μου. Σκέφτηκα για την ακρίβεια πως περνάν πολλές μέρες, καμιά φορά και βδομάδες, που δε τη σκέφτομαι, τουλάχιστον συνειδητά, αλλά πάντα επιστρέφει. Έστω και για λίγο. Κι έχουν περάσει 10 χρόνια απ' όταν την είδα -στον πραγματικό κόσμο- τελευταία φορά. Τα συναισθήματά μου για κείνη έχουν ξεθωριάσει μέσα μου (αν και πιστεύω πως δε θα χρειάζονταν πάνω από μερικές ώρες μαζί της, ίσως ακόμα και λίγες στιγμές, για να θυμηθεί η ψυχή), οι ένοχες, όμως, είναι εδώ. Για το κακό που της έκανα, τα ψέματα που της είπα. Και είναι το λιγότερο δίκαιο να μην ξεχνάω πόσο μου στάθηκε, πόσο το πάλεψε. Ποσά πολλά με δίδαξε, ηθελημένα και μη. Και ότι ακόμη και αφού όλα είχαν τελειώσει, εκείνη με προστάτευσε, κόντρα στη λογική. Την ευχαριστώ με όλη μου τη ψυχή.