ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι μικρός όταν έβλεπα κάποια δραματική ταινία, σκεφτόμουν πως θα αντιδρούσα εγώ στα διλήμματα του πρωταγωνιστή. Θα ήμουν και εγώ τόσο αποφασιστικός ή θα με προλάβαινε ο φόβος;Καμιά φορά στην παρέα φτιάχναμε υποθετικά σενάρια και ρωτούσαμε όλους πως θα αντιδρούσε ο καθένας. Π.χ. σε 3 μέρες έρχεται το τέλος του κόσμου, τι θα κάνεις; Ή γίνεται πόλεμος και δεν μένει κανείς ζωντανός από τα σπίτια μας, παρά μόνο εμείς. Τι κάνουμε;Χαζά και ανούσια σενάρια.Περνάει ο καιρός όμως και κάποτε γίνεσαι πρωταγωνιστής στα διλήμματα.Ο πατέρας μου έφυγε νωρίς. Δεν χρειάστηκε να το κάνω δίλημμα. Με πρόφτασε η ζωή. Άσχημο να χάνεις τον γονιό σου πριν την ώρα του. Τουλάχιστον το πάλεψα με αξιοπρέπεια και χωρίς οδυρμούς. Σημείο αναφοράς η αξιοπρέπεια για εμένα και το πως αντιμετωπίζω ότι με απασχολεί. Εγώ ήμουν ο πρωταγωνιστής και αυτό έκανα. Η ζωή συνεχίζεται.Οπότε, με νέα δεδομένα, συνεχίζουμε επειδή τίποτα δε μένει στάσιμο.Συνεχίζουμε; Όχι. Η ζωή δεν είχε πει τον τελευταίο της λόγο. Είχε μια ακόμα έκπληξη.Μετά από μια αναζήτηση 2 μηνών περίπου, τελικά αυτό που είχα δεν ήταν κάτι αθώο. Ήταν κακό και σίγουρο την πορεία του. Πάλι εγώ ήμουν ο πρωταγωνιστής. Τι μπορούσα να κάνω; Να ακολουθήσω τη συμβουλή του γιατρού μου. Και έτσι και έκανα.Μετά από ένα χρόνο καθαρός, ενώ ο οργανισμός ανάρρωνε.Άντε επιτέλους ας συνεχίσουμε γιατί πολύ μεγάλη παρένθεση άνοιξε. Ας ξεκινήσουμε από εκεί που σταματήσαμε.Αλλά η ζωή μάλλον θέλει να εξαντλήσει όλη την ειρωνία της επάνω μου.Αυτό που είχα πρίν ένα χρόνο και έφυγε, μου άφησε την ελπίδα ότι θα επανέλθω και θα έχω ξεφύγει για πάντα. Όχι. Μετά απο ένα διάστημα χάριτος (ίσως;) αποφάσισε να επιστρέψει με άλλη μορφή. Η πρώτη μορφή ήταν αντιμετωπίσιμη. Ή όπως λένε οι γιατροί είχε συντριπτικό ποσοστό επιβίωσης. Η επόμενη μορφή όμως δεν έχει επιβίωση. Η μόνη λύση πλέον είναι η επιβράδυνση. Ξανά πρωταγωνιστής.Ξέρω από πρώτο χέρι τι θα συμβεί. Το είδα σε άλλους. Είχα ενημερωθεί ήδη για όλες τις μορφές όσο διάστημα βρισκόμουν στην αντιμετώπιση της επιβιώσιμης μορφής. Ήξερα πολύ περισσότερα από όσα νόμιζε ο γιατρός ότι ξέρω. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκα να γίνω πραγματιστής. Πλέον έτσι ένιωθα.Πάλι πρωταγωνιστής για μια τελευταία φορά λοιπόν. Πολλά διλήμματα όμως αυτή τη φορά. Πρώτες σκέψεις πολύ έντονες και επαναλαμβανόμενες. Δύσκολο να αποδεχτείς και στην πράξη ότι δεν μπορείς να δραπετεύσεις.Και κάπως έτσι, πρώτη σκέψη να φύγω. Να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω κάπου μόνος. Λες και αυτό που έχω μέσα μου θα φύγει άμα πάω στο πιο ψηλό βουνό. Και τι θα κάνω εκεί; Θα κρυφτώ από την αρρώστια ή θα χτυπήσω τον Θεό στο πρόσωπο; Όπου και να πάω θα με ακολουθεί. Πόσος χρόνος μου μένει; Δεν έχει σημασία. Γιατί μόλις αρχίσει η αντιμετώπιση, ποτέ δεν θα είμαι ξανά ο ίδιος. Μα για εμένα σημείο αναφοράς ήταν πάντα η αξιοπρέπεια μου και έτσι θέλω να αντιμετωπίζω την ζωή μου. Ποιο το νόημα να μου δώσω παράταση αν είναι να μην είμαι αυτός που είμαι;Ο μόνος λόγος είναι η μάνα μου. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι συμβαίνει. Μα εγώ με εμένα νιώθω μια χαρά πλέον. Αλλά στενοχώριεμαι για αυτήν. Ξέρω ότι μετά από εμένα θα είναι χειρότερα. Το χειρότερο τέλος είναι όταν μένεις μόνος σου με τις μνήμες.Το σημαντικότερο για εμένα όμως είναι η αξιοπρέπεια μου. Να ζω ως ο εαυτός μου και όχι ως κάποιος άλλος. Προτιμώ εγώ να λάβω τις αποφάσεις, πριν αυτές με προλάβουν. Τις δυο πρώτες φορές ήμουν ο πρωταγωνιστής που αντιμετώπιζε. Τώρα είμαι ο πρωταγωνιστής που αποφασίζει.Το αστείο είναι ότι κάποιες φορές παλιά δεν μπορούσα να αποφασίσω ακόμα και σε ποια θέση θα κάτσω σε ένα καφέ, ενώ τώρα μπορώ να αποφασίσω ότι η ηθική, η θρησκεία και η μετά ζωή έχουν την ουσία και το περιεχόμενο που εγώ τα δίνω.Πρωταγωνιστής εγώ λοιπόν με τους όρους τους δικούς μου για το χρόνο που θα έχω αξιοπρέπεια. Τι θέλω να κάνω; Να χωρίσω την κοπέλα μου, να κάνω σεξ χωρίς δεσμεύσεις, να πάρω το αυτοκίνητο και να κάνω μικρά ταξίδια μόνος μου, να πιω τον καφέ μου σε όμορφες πλαγιές που θα βλέπω την πόλη, να ανάβω το καντήλι του πατέρα μου, να σκίσω το βιογραφικό μου και να πετάξω το κινητό μου, να χαϊδεψω τα σκυλιά στον περιφερειακό και να κατεβάζω κάθε μέρα φαγητό στην γάτα που τρέχει από πίσω μου όταν ακούει τα κλειδιά μου, να πάω βόλτα στην Καβάλα στο σημείο που βγήκαμε φωτογραφία με τον πατέρα μου όταν είχαμε πάει αυθημερόν εκδρομή, να πάρω τηλέφωνο στην επιχείρηση που πήγα την τελευταία φορά για συνέντευξη και να τους πω ότι το τμήμα ανθρωπίνων πόρων τους είναι χειρότερο και από δημόσια υπηρεσία της δεκαετίας του 90.Τα προλαβαίνω όλα αυτά. Δεν ξέρω σε πόσες επαναλήψεις. Αλλά τα προλαβαίνω με την επαρκή αξιοπρέπεια που θέλω. Και με 2000 στο τέλος, γιατί οι εκκρεμότητες δεν τελειώνουν ακόμα και αν αποχωρήσεις.