ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έτυχε να έχω μια μητέρα η οποία ενώ ήταν καλός άνθρωπος, σε εμένα έβγαζε μια...αποστροφή, σε αντίθεση με τον μικρότερο αδερφό μου. Βλέπετε έμαθα αργότερα ότι έμεινε έγκυος σε εμένα χωρίς να έχουν προγραμματίσει κάτι τέτοιο με τον πατέρα μου τότε και ουσιαστικά ήμουν ο λόγος επίσπευσης των πάντων. Υποθέτω ότι αυτό είχε παίξει το ρόλο του, μιας και ήρθα...ανεπιθύμητα. Η μητέρα μου ήθελε πάντα να είμαι κάποια άλλη. Δεν άντεχε το γεγονός ότι ήθελα να εξερευνήσω πέρα από αυτά που βλέπω, δεν της άρεσε που είχα έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες και αναζητήσεις, δεν ενέκρινε πολλά από όσα επέλεγα να ακολουθήσω ως τρόπο ζωής (δεν εννοώ περίεργα πράγματα, αλλά πχ να πάω ένα ταξίδι μόνη μου στο εξωτερικό για να επισκεφθώ κάποια μέρη που ήθελα κλπ). Φυσικά δεν ενέκρινε ούτε την μακροχρόνια σχέση που είχα παλιότερα, μου φώναζε συχνά, μάλιστα είχα δεχθεί και περιστατικά ελαφράς βίας (πιάσιμο από τα μαλλιά, εκσφενδονισμός αντικειμένου πάνω μου) και για ανούσιο λόγο. Επειδή κάτι πάνω μου μπορεί να μην της άρεσε. Να σημειώσω ότι γενικά στην εφηβική και φοιτητική μου ηλικία ήμουν ένα κορίτσι αρκετά εμφανίσιμο και με αρκετές κατακτήσεις. Η μητέρα μου αυτό δεν το άντεχε και μου έκανε τέτοιο πόλεμο, έως και το να μου κρυβει το τηλέφωνο για να μην μιλάω κλπ, να μην με αφήνει να βγαίνω μέχρι αργά (λόγω οικονομικής στενότητας σπούδασα στην πόλη μου). Ο πατέρας μου ήταν πάντα με το μέρος μου αλλά προσπαθούσε να μας κάνει να τα βρίσκουμε συνεχώς. Για τον μπαμπά μου δεν έχω να πω τίποτα αρνητικό απολύτως.Φυσικά και είχαμε πανηγυρικούς τσακωμούς. Εννοείται ότι δεν την άκουγα και έκανα του κεφαλιού μου και δεν μετανιώνω λεπτό για αυτό. Έζησα πολύ όμορφα φοιτητικά χρόνια, σύναψα κάποιες σύντομες και μια μακροχρόνια σχέση έπειτα (η οποία έληξε αργότερα για χ-ψ λόγους) , βρήκα ημιαπασχόληση για να βγάζω τα έξοδα μου, έμενα σε φίλες μου όποτε δεν την άντεχα ή την πιάνανε τα τρελά της, γενικά έκανα μια νορμάλ ζωή κι ας ήξερα ότι δεν την ικανοποιούσε αυτό. Όταν μάλιστα είχα γυρίσει από ξενύχτι ένα πρωί στις 8 με κοιτούσε υποτιμητικά σαν να μου ελεγε ''με γκόμενο ήσουν;'' κι ας ήμουν απλά σε σπίτι με συμφοιτήτριες μου.Η μητέρα μου πάντοτε μου έλεγε να είμαι σοβαρή και ότι είμαι ελαφρόμυαλη. Ότι ήθελε να είμαι σαν ''εκείνη'' ή την ''τάδε'', που ήταν σοβαρά κορίτσια κλπ. Με κουρέλιαζε ψυχολογικά όταν με συνέκρινε και ένιωθα συντετριμμένη, κι ας μην το έδειχνα. Ένιωθα ότι με υποτιμούσε βαθιά. Εκεί, κατά τα 25, κάπως άρχισε να συνέρχεται. Ξεκινήσαμε να μιλάμε λίγο πιο σοβαρά. Όταν μάλιστα ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι (με τον άνθρωπο που ήμαστε μαζί τα τελευταία χρόνια) εκεί κάπως μαλάκωσε.Και το κυριότερο ήταν ότι τον ενέκρινε. Απόρησα πως έγινε αυτό. Φαινόταν ότι μου έδειχνε εμπιστοσύνη. Όμως το γυαλί είχε ραγίσει. Έφυγα από την πόλη μου με τον άντρα μου γιατί απλά ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ να ζήσω άλλο δίπλα της. Κάτι κατά βάθος με απωθούσε. Δεν λέω...την αγαπώ ως μητέρα, γιατί πάντοτε μας φρόντιζε και ήταν πάντα παρούσα. Στο κομμάτι της διαπροσωπικής επαφής όμως με εμένα ως κόρη...εκεί χάθηκε τελείως. Τα θαλάσσωσε. Και πάντοτε αναζητούσα μέσα μου αποκούμπι για τα ενδότερα μου: σε φίλες, σε γνωστές, σε μητέρες άλλων φίλων κλπ. Με την πεθερά μου επίσης έχω ευγενικές μεν αλλά τυπικές σχέσεις, εγώ δεν θέλω πολλά πολλά. Είμαι πάντα πρόθυμη να βοηθήσω όπου θέλει, αλλά δεν επιδιώκω στενότερες επαφές.Νιώθω ότι αυτό το κομμάτι μέσα μου δεν θα κλείσει ποτέ. Πλέον ως νέα μαμά προσπαθώ να είμαι δίπλα στα παιδιά μου σε όλα και να ακούω κάθε τους ανησυχία. Ευτυχώς έχουμε μια υπέροχη σχέση...και με τις δύο κόρες μου. Μου λένε πολλές φορές ότι είμαι η καλύτερη τους φίλη κι αυτό με κάνει σχεδόν να δακρύζω από χαρά...