ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 26 χρονών κι έχω κάνει 2 σχέσεις μέχρι τώρα...ποτέ δεν ήθελα περιπέτειες,ποτέ δε μου άρεσαν τα 'κακα' παιδιά,πάντα ήμουν ρομαντική κι ήθελα να ερωτευτώ και να προχωράω μαζί με τον άλλο...και στις δύο μου σχέσεις κατά γενική ομολογία οι άνθρωποι με τους οποίους έμπλεξα ήταν τα πολύ καλά παιδιά,τα ήσυχα,που τα βλέπεις μετρημένα,ευγενικά και ώριμα.ΝΑΙ ΚΑΛΑ.Ο πρώτος με τρέλανε με την κουλη συμπεριφορα του,μια με ήθελε μια όχι,μια να μου μιλάει καλά και μια να εξαφανίζεται κ να μη δίνει δεκάρα αν εγώ νιώθω καλά ή όχι.Και ξανά και ξανά ώσπου με χώρισε(ναι κι όμως δεν τον χώρισα,τόσο ζώον ήμουν). Ο επόμενος φαινόταν ο,τι καλύτερο,ο ιδανικός,ήταν τρυφερός, ρομαντικός,έτρεχε πάντα για 'μενα,με στήριζε ήταν εκεί αλλά...όχι που δε θα υπήρχε αλλά.Τρομερη ζήλια,σκηνές κάθε βδομάδα κ μετά όλο και πιο συχνά,και ανασφάλειες κλιμακούμενες μέρα με τη μέρα,ώσπου από εκεί π Μ έλεγε να μη βγω με τις φίλες μου έφτασε να μου ζητάει εμένα το λόγο γιατί τον στραβοκοιταζε(έλεγε) κάποιος έξω(άκυρος) ή γιατί γελουσα όταν σήκωνα το τηλ(!!),παρανοιες κάθε μέρα και κάτι νέο...ώσπου αυτόν τον χώρισα εγώ.Αλλα και πάλι άργησα.Και φτάνω να αναρωτιέμαι γιατί έχω ανεχτει άθλιες,στην ουσία, συμπεριφορες και γιατί πάντα ενώ πλησιάζω αυτούς που φαίνονται νορμάλ βγαίνουν στο τέλος του γιατρού...έχουμε κοινούς γνωστούς και με τους δυο,αυτές τις συμπεριφορές δεν τις περίμενε κανείς από κανέναν,οπότε δεν είμαι η μόνη να πω ότι δεν έβλεπα πράγματα...απλά ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΕΤΣΙ.Αλλα πως γίνεται να την πατάω έτσι κάθε φορά, κουραστηκα...