ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι η μόνη που της συμβαίνει να μην την νοιάζει...η ζωή της; Εννοώ ότι όλοι τρέχουν για να καλυτερέψουν τη ζωή τους (δεδομένων και των συνθηκών που επικρατούν στην Ελλάδα) κι εγώ πια δεν δίνω σημασία. Ποιο είναι το νόημα - αναρωτιέμαι - να τρέχω; Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι τεμπελιά ή κάτι βαθύτερο. Εδώ, στις εξομολογήσεις, έχω διαβάσει και άλλες περιπτώσεις που μοιάζουν με την δική μου. Απλά δεν με νοιάζει τίποτα, ειδικά όσον αφορά τα επαγγελματικά! Τι να ψάξω, όλο βλακείες διαβάζω. Κατά κάποιο τρόπο είμαι άεργη (μια λέξη, χιλιάδες κραξίματα, αλλά είναι η αλήθεια). Τις προάλλες διάβαζα άρθρα ψυχολογίας με βάση αυτά που σας περιέγραψα. Μόνο την τελευταία δεκαετία έχει παρατηρηθεί μια ψυχολογική συνειδητή τάση με ''σύνθημα'': Δεν θέλω να εργαστώ. Στο συγκεκριμένο, λοιπόν, άρθρο κατέληξαν ότι δεν είναι τόσο θέμα τεμπελιάς, αλλά έλλειψη κινήτρων και είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Από το γενικότερο ψάξιμο στο ίντερνετ έχω δει ότι και άλλοι άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Ή μερικοί αναζητούν μόνο ημιαπασχόληση με κριτήριο ότι και σε οχτάωρο που είχαν δουλέψει σιγά τα λεφτά που έπαιρναν. Τουλάχιστον έχουν χρόνο για τους ίδιους. Αλλά πραγματικά κατά βάθος δεν νιώθω ούτε ένοχη, ούτε με κατακρίνω κι ας ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που παρακαλούν για δουλειά. Δεν μπορώ άλλο να τρέχω σε συνεντεύξεις και δουλειές και να μου σπάνε τα νεύρα και μετά στο σπίτι μόνο κλάματα. Μου σπάει τα νεύρα το να δουλεύω, απλά! Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Αν θέλετε κράξτε, αν θέλετε όχι.