ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι τόσο δυστυχισμένη. Ναι ξέρω, μερικοί θα πείτε " για κάποιο λόγο γίνονται στη ζωή" . Για ποιο λόγο; Για να είμαι δυστυχισμένη και να είμαι σε ένα μέρος που ποτέ δεν ήθελα; Να καταλήξω να σκέφτομαι ότι " όχι, για να έφυγε δεν σου αξίζει" , " έφυγε τώρα κι όσοι φεύγουν δεν σε αγάπησαν ποτέ" . Ναι, ποτέ, το ξέρω, έδωσα ότι μπορούσα, και όχι δεν σεβάστηκε τίποτα. Παρ όλα αυτά με παίρνει τηλέφωνο και θέλει να κρατήσουμε μια επαφή, μου λέει θα γίνουμε " Fuck friends" , κι εγώ η ηλίθια αντί να τον στείλω στο διάολο γέλασα, και εξακολουθούσα να κοιμάμαι μαζί του ενώ είχαμε χωρίσει, εξακολουθώ να περιμένω τηλέφωνο του για να μάθω νέα του. Θα μου πείτε κοπέλα μου είσαι τρελή; Ναι είμαι, είμαι κάτι παραπάνω από τρελή, γιατί; Γιατί δεν μπορώ να τον αφήσω, τον αγαπώ πως το λένε, μου μουδιάζει το σώμα και τα συναισθήματα μου όταν με ακουμπάει και είπα, ας είναι κι έτσι, ας ζητιανευω λίγο απ' την αγάπη του. Το ξέρω ότι πρέπει να φύγω, το ξέρω ότι με κρατάει κι αυτός για κάποιο λόγο στη ζωή του όπως εγώ, ίσως από εγωισμό εκείνος; Επειδή έχει μια καβατζα; Δεν έχω ιδέα... Το μόνο που ξέρω ότι όλο αυτό με πνίγει, με πνίγει που δεν τον έχω και που κάποια άλλη θα αγκάλιαζει στο κρεβάτι που κοιμόμασταν. Όταν έφυγα μου είπε σαγαπαω, το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκα μαζί του του είπα ότι είναι το τελευταίο μας, εκείνος είπε όχι, δεν θα είναι σίγουρα το τελευταίο μας. Γιατί να μου συμπεριφέρεται έτσι; Τρία χρόνια σχέση και ξαφνικά έγιναν η δεύτερη ,η καβατζα, γιατί ρε γαμωτο; Αλήθεια θα έκανα τα πάντα για εκείνον και δεν τον μισώ απλά με πληγώνει όλο αυτό, δεν ξέρω τι να κανω, είμαι απίστευτα δυστυχισμένη, ήρθα στο πατρικό μου μετά από όλα αυτα, εκείνος Θεσσαλονίκη εγώ Κρήτη, δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε τη ζωή μας, όχι όχι, είμαι αρκετά βαρετός ανρθωπος, αρκετά λίγη για εκείνον, αλήθεια νιώθω λίγη, ότι όλα αυτά τα χρόνια ξαφνικά νιώθω λίγη, ένα τίποτα ,από εκεί που μου έλεγε ότι είμαι ο ανρθωπος του ξαφνικά τα πήρε πίσω, και κάθομαι και κλαίω κάθε βράδυ αντί να τα σβήσω κι εγώ έτσι όπως και εκείνος. Είμαι σε ένα μέρος που δεν θέλω να είμαι , τα ψυχολογικά μου είναι ποιο άστατα από ποτέ, βασικά ποτέ μου δεν βίωσα αυτό που βιώνω τώρα, αυτό το μπέρδεμα, αυτή τη δυστυχία που δεν έχω ξαφνικά τίποτα, που ζούσα ένα ψέμα τόσο καιρό. Το ξέρω ότι είναι όλα στο μυαλό μας, και ότι εγώ μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου να γίνω καλα, να πάρω τα πόδια μου και να ορθοποδήσω, να ξεκινήσω μια νέα ζωή εδώ στο πουθενά. Το ξέρω ότι μπορω, απλά φοβάμαι, είμαι τελείως μόνη μου, και επίσης έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη απ' τους ανρθωπους, πως θα το γκρεμίσω τώρα τον τοίχο που τόσο ψηλά ξεκινάω να χτίσω; Πως θα πω ένα στοπ ; Αλήθεια, δεν βρίσκω πως να ξεκινήσω να είμαι καλά, τα βλέπω όλα αδιάφορα χωρίς εκείνον.... Αλλά απ' την άλλη λέω καλύτερα γιατί θα με είχε κέρατωσει οπότε καλύτερα που έφυγα, που χωρίσαμε, έτσι λέω και μετά μου σκάνε εικόνες να πηδάει άλλες, να ακουμπάει άλλες και τρελαίνεται ο εγκέφαλος μου, εκεί στα άκυρα που μπορεί να μην τον σκέφτομαι καν μπορεί να δω μια ωραία κοπέλα στο δρόμο και να τους κάνω εικόνα . Το ξέρω ότι είμαι τρελή και παρανοϊκή το ξέρω δεν χρειάζεται να με βρίσετε στα σχόλια. Το μόνο που θέλω είναι να γίνω καλά και να φύγουν όλες αυτές οι σκέψεις από μέσα μου. Αλλά πώς; Τι να κάνω; Σε ψυχολόγο δεν πάω, φοβάμαι .....