ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να κλάψω και δεν έχω πια δάκρυα. Τόσες φορές σε 'χω χάσει.. τόσες φορές έχω κλάψει, που στέγνωσαν κι αυτά. Κουράστηκαν τα μάτια να αντικρίζουν τη μοναξιά. Όχι την κανονική μοναξιά... αυτή παλεύεται. Αντιμετωπίζεται. Αυτή καμιά φορά είναι και φίλη καλή. Για την άλλη μοναξιά λέω. Αυτή που νιώθει κανείς εξαιτίας κάποιου άλλου. Κάποιου που έρχεται και φεύγει και δεν σε αφήνει να πάρεις την απόφαση και να προχωρήσεις μπροστά. Γιατί; Γιατί αγαπάς. Γιατί έχεις κάνει όνειρα. Γιατί εσύ δεν έχεις ρηχά συναισθήματα, και γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε αυτός ο άνθρωπος, όχι μόνο είπε, αλλά και έδειξε πως θα μείνει. Μετά βέβαια που πείστηκες και αφέθηκες άρχισε τα πηγαινοερχόματα. Αλλά θα μου πεις... Αυτός φταίει; Εσύ που χαμήλωσες στο μυαλό σου όλους τους συναγερμούς και τις φωνές που έλεγαν "πρόσεχε" και για μια ακόμα φορά εμπιστεύτηκες.Και ύστερα άρχισες να αισθάνεσαι οτι δεν είσαι αρκετή, ότι είσαι εγωίστρια, οτι είσαι λίγη ρε παιδί μου. Οτι γι αυτό φεύγει. Και ύστερα άρχισες να προσπαθείς. Και να προσπαθείς... και να προσπαθείς παραπάνω. Ώσπου τελικά έχασες τον εαυτό σου.Μετά από τόση ματαίωση ένιωσες επιτέλους, κατάλαβες πως δεν φταις εσύ. Πως και ο πιο τέλειος άνθρωπος στον κόσμο να ήσουν, πάλι θα ένιωθες λίγη. Γιατί δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι μέσα στον καθένα. Άλλοι αγαπάνε, αποδέχονται, συμπορεύονται και είναι ευτυχισμένοι, και άλλοι μονίμως σκοντάφτουν στο ίσωμα μόνοι τους και φταίνε οι διπλανοί τους που δεν το είχανε προβλέψει και αποτρέψει μυρίζοντας τα νύχια τους. Τέλος πάντων. Το συναίσθημα όμως είναι συναίσθημα δεν το ορίζεις (θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που λένε "ώπα αυτό δεν μου αξίζει, φεύγω". Εγώ πρέπει να φτύσω αίμα για να το πω). Κι έρχεται αυτή η στιγμή που κάποιος άλλος εμφανίζεται στη ζωή σου. Σε ένα από αυτά τα διαστήματα απουσίας, σου παρουσιάζεται μπροστά σου, σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα και σου απλώνει το χέρι. Τώρα θέλω να σε δω... Τι κάνεις τώρα;