ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπαίνω απ' ευθείας στο θέμα, εξιστορώντας την προσωπική μου εμπειρία: Μόλις πήρα το Πτυχίο μου από το Πολυτεχνείο και έχοντας εκπληρώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, ξεκίνησα να εργάζομαι ως υπάλληλος σε ένα τεχνικό γραφείο. Το αφεντικό, ικανός στην δουλειά του, είναι αλήθεια, ήταν υπέρ του δέοντος απαιτητικός...Εγώ νέος τότε, 25-26 ετών, είχα πέσει με τα μούτρα στην δουλειά...Προσέφερα το 110% των δυνατοτήτων μου, ώρες ατελείωτες, χωρίς extra χρήματα, φυσικά...Και Κυριακές και αργίες και πάντα ήμουν εκεί, παρών να βοηθήσω σε ό,τι μου έλεγε, χωρίς δεύτερη σκέψη...Στο γραφείο ήταν άλλοι δύο υπάλληλοι, ίδια περίπτωση με εμένα...Και οι δύο μαζί, δεν έβγαζαν ούτε την μισή δουλειά από αυτή που έβγαζα εγώ μόνος μου...Και ναι, το έκανα διότι προσδοκούσα, όπως κάθε νέος επαγγελματίας, μια μελλοντική συνεργασία...Και ειλικρινά, ποτέ μου δεν δυσανασχέτησα...Παρόλα αυτά, μετά από κόπους, ατελείωτες ώρες εργασίας και έχοντας παραμελήσει την προσωπική μου ζωή, όπως ήταν άλλωστε φυσικό, με έδιωξε και κράτησε τους άλλους δύο...Και ξέρετε γιατί με έδιωξε;;;Διότι δεν με εκτιμούσε σαν επαγγελματία...Ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές...Και αυτό να ξέρετε ότι χαλάει την εικόνα σου στα μάτια του αφεντικού / προϊστάμενου κλπ.Και επίσης, μην περιμένετε να σας αναγνωρίσει κανένας το παραμικρό...Κορόιδο θα σε πούμε στο τέλος, όπως εμένα...Το πήρα λοιπόν το μάθημά μου και στην επόμενη δουλειά μου, ήμουν από την αρχή εργατικός μεν, αλλά μέχρι ένα σημείο. Και τότε κατάλαβα ότι έτσι σε σέβονται περισσότερο, όχι μόνο σαν εργαζόμενο, αλλά ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα, που είναι το α και το ω στην αγορά εργασίας.Γι' αυτό λέω το εξής: Ναι, να εργάζεστε, να προσφέρετε, να μην το παίζετε εξυπνάκηδες, αλλά μέχρι ενός σημείου. Αν είστε σωστοί και τυπικοί στην δουλεία σας και προσφέρετε αυτά που πρέπει, κανείς δεν θα σας πειράξει ποτέ. Αντιθέτως, θα τυγχάνετε του σεβασμού και της αποδοχής όλων των υπολοίπων (συναδέλφων, προϊσταμένων, αφεντικών κλπ...)...