ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο χωρισμός. Είχα γράψει και πριν καιρό. Ειμαστε 26 ετών, 7 χρόνια σχέση. Τα μισά απο αποσταση. Είχε παει στη χωρα καταγωγής του να σπουδάσει. Αντέξαμε και όλη την αποσταση και πριν 3 χρόνια επεστρεψε για να μείνει Ελλάδα για εμένα πρωτα απο ολα και για φίλους, μάνα κλπ. Πριν 2 μηνες περίπου μου ζητησε να χωρισουμε επειδή δεν αντέχει άλλο με τον εαυτό του. Συγκεκριμένα, αυτός είναι προγραμματιστής προσπαθούσε ως ελευθερος επαγγελματίας να χτισει κατι δικό του. Δουλευε όλη μερα απο το σπίτι καθώς δεν άντεχε τα κατεστημένα 9-5. Εγω απο την άλλη φουλ στη ζωη, ενεργεια, φοιτητική ζωη, ταξίδια κλπ. Τον παροτρεινα να τα κανει και να μη δουλευει ολη μέρα αλλά δεν συμφωνούσε τότε. Εμενα δεν με πειραζε που ηταν πιο " μιζερος" όπβς χαρακτήριζε τον εαυτό του, τον θαυμαζα και τον θαυμάζω πολύ!Εν τέλει πριν δυο μήνες κάνει ενα ξεσπασμα λεγοντας ότι τοσα χρονια θυσίαζε ταξίδια, χρόνο με εμενα ή με φίλους, για κατι που δεν απέφερε καρπους( οικονομικά - τιποτα) και νοιώθει οτι ΔΕΝ θεέι να με σέρνει σε ενδεχόμενα λάθη και να δωσει μαι κλωτσια να τα αλλάξει όλα χωρις να έχει την " ευθυνη" της σχέσης ή το " φόβο" ότι θα τον περιμενω και ίσως να τα σκατωσει. Εγω τοτε του είχα εξηγησει ότι τον αγαπαω και τον θαυμάζω και δεν με σέρνει. Του προτεινα να κάνουμε BREAK και κάναμε. Εκρινα οτι χρειάζεται χρόνο....Για ένα μήνα.!. Καθε μερα εγραφα γραμματα τις σκεψεις μου, για να κρατιεμαι να μην στελνω μήνυμα. Μετα απο ενα μήνα του τα εστειλα και πήγα ενα ταξίδι μια εβδομάδα στο εξωτερικό να ηρεμήσω. όταν γύρισα μουε ιπε οτι τελος και οριστικό. Εγω περιττό να σας πω ότι δύο μήνες ημουν ράκος, με ψυχοσωματικά, κλαματα, στομάχια... κουρέλι που δεν θέλω να με ξαναδώ έτσι. Οταν χαιρετηθηκαμε μου ειπε οτι βρηκε μια δουλεια 9-5, με 2000 ευρω μισθό, σε πολυ καλη εταιρεια εκτος Αθήνας και θα παει( του εκατσε τυχαία). Θα πάει στα πλαισια των αλλαγων που πιστευει οτι θέλει να κάνει. Εγω ράκος. Η αποσταση δεν με νοιαζε- το έχω ξαναζησει - και θα θα πηγαινα και εγω εκεί αν ημασατν μαζί. Το θεμα ειναι οτι τελικά μου είπε τέλος. Εκλαψε πολυ, τον συγκινησαν τα γραμματα και τα λογια μου, μου ειπε μαγαπαει όσο τιποτα, αλλα συτυχως μονο εγω τον εκανα ευτυχισμενο και πρέπει να μάθει να είναι και μόνος. Το οριστικό τέλος το ειπαμε εδω και 17 ημερες. Εχουμε μιλήσει μόνο 2 φορές σε αυτές τις 17 ημέρες, μου ειπε οτι του αρέσει εκεί και έχει πολύ δουλειά και ξεχνιεται αλλα παράλληλα, φοβαται οτι ισως το εχιε μετανιώσει, σκεφτεται αν εκανε καλά, θυμαται όλα τα δικά μας, τις αναμνήσεις μας, μουε ίπε επισης οτι σκεφτεται οτι θα μπορουσε να μην έχει γινει τιποτα και να είναι όλα οπως παλιά.... οτι δεν έχει καταληξει ακόμα στο αν έκανε καλά.... αλλά μένει ακόμα στην απόφαση του όπως και να έχει. Μουε ιπε οτι δεν εχει σκοπο να ασχοληθεί με το άθλημα ουτε να αρχίσει να παιζει μπαλιτσα. Αρχισα να προσπαθώ να το χωνεψω. Και προσπαθω πολύ αλλα μου είναι αδυνατο. Τον θελώ πολυ, αγαπιομαστε πολύ, με αγαπει και αυτός. Τί να κάνω; Να τον περιμενω να ερθει τα Χριστουγεννα να βρεθουμε; Μου είχε πει όταν έφυγε ότι ισως και να βρεθουμε ττ αν νοιώσουμε έτοιμοι! Να παρω το ΚΤΕΛ να πάω τον βρω ή είναι πολύ κριντζ και πιεστικό; Να κατσω στα αυγά μου; Εκτος του ότι τον θέλω πολύ, φοβαμαι επίσης οτι δεν θα μπορέσω να ξανα είμαι οπως ημουν. Να ξενυχταω, να παίρνω σβάρνα όλα τα αφτεράδικα, να γελάω. Πήγα χθες σε ενα λαιβ και μετά Μπατμαν όπως κανω πάντα.. και ημουν σαν μυξο**. δεν με αντέχω έτσι. Αρχισα να πηγαίνω και σε ψυχολόγο αλλά δεν ξέρω αν θα βοηθήσει. Δουλευω πολύ και εχω εργασία με τεράστια ευθ΄ύνη και για 10 ώρες κάθε μερά ξεχνιέμαι.. αλλά οταν γυρνάω σπίτι κλαιώ και χτυπιέμαι! Πιστευω βαθιά σε εμενα και σε αυτον. 7 χρόνια για την ηλικία μας δεν είναι λίγα. Τον θαυμάζω, δεν του έχω θυμώσει, τον αγαπάω, είναι τόσο όμορφος και τόσο ξεχωριστός! Και ξερω ποσο μαγαπαει! Με στηριζεπαντα μου συμπεριφεροταν παντα όμορφα με φροντιζε ... και πάνω απ ολα ειμασταν φίλοι... είχαμε ξεχωριστή σχέση! Πιστευετε εχω ελπίδες; αν και ξέρω δεν κάνει να ελπίζω!