ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 31 ετών. Έχω μεγαλώσει σε χωριό και έχω ολοκληρώσει τις τάξεις νηπιαγωγείο, δημοτικό και γυμνάσιο στο χωριό. Ενώ λύκειο πήγαινα στην πόλη. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει αυτό με την κοινωνικοποίηση μου κι αν έχει σημασία. Αλλά από όσο θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια ποτέ μου δεν είχα φίλες/φίλους, παρέες, κολλητές ώστε να τους πάρω ένα τηλέφωνο ή να με καλέσουν εκείνοι. Τότε δίναμε το σταθερό. Πάντα ήμουν λιγομίλητη και δεν αντιδρούσα ενώ ταυτόχρονα δεχόμουν και την όποια "κοροϊδία" από τους συμμαθητές μου. Είτε από την τάξη μου, είτε μεγαλύτερα, είτε μικρότερα. Εντάξει, δεν πέρασα και πολύ δύσκολα σχολικά χρόνια ώστε να θελήσω να κάνω κακό στον εαυτό μου, εκτός αν ήμουν περισσότερο δυναμική, αλλά σίγουρα στεναχωριόμουν και δεν ήταν από τις ευχάριστες εμπειρίες μου. Με τα παιδιά έκανα παρέα, στο σχολείο ή τις εκδρομές, όχι όμως εκτός, και περνούσαμε καλά αλλά νομίζω ότι απλά με ανέχονταν. Το δημοτικό και το γυμνάσιο ήταν ίσως από τις χειρότερες σχολικές χρονιές. Θυμάμαι ήταν Πάσχα, και κάτι αγόρια με εκφόβιζαν με δυναμιτάκια και αυτό που μου έκαναν ήταν πολύ κακό αλλά και επικίνδυνο. Τότε, είχα θυμώσει και έκλαιγα πάρα πολύ. Μέχρι που την επόμενη μέρα κάηκε το σπίτι αυτού που ήταν ο "αρχηγός". Δεν κρύβω ότι ένιωσα μία δικαίωση, ένιωσα ότι τον τιμώρησε ο Θεός. Μετά στο λύκειο έκοψα επαφές με σχεδόν όλα τα παιδιά του χωριού. Στο λύκειο ωστόσο αντιμετώπισα κάτι διαφορετικό, δεν ξέρω αν ήταν χειρότερο από τα υπόλοιπα που είχα υποστεί. Όταν κάναμε λοιπόν το μάθημα της Πληροφορικής στα εργαστήρια, την ώρα του διαλείμματος, εφόσον έλειπε ο καθηγητής, με έβαζαν να παρακολουθώ με το ζόρι πορνό (ναι, καλά διαβάσατε και κάπου εδώ να πω ότι όλοι οι καθηγητές, άντρες/γυναίκες, γνώριζαν για την ύπαρξη αυτών των βίντεο τα οποία μερικές φορές τα καθάριζαν αλλά τα παιδιά πάντα τα ξανακατέβαζαν). Και αυτό μου το έκανε κοπέλα (!!!) μεγαλύτερη φυσικά η οποία έμενε κάθε χρόνο στην ίδια τάξη ενώ θα είχε ήδη τελειώσει το λύκειο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η συγκεκριμένη είχε πολλή κακία μέσα της, ήταν σκύλα, είχε μίσος μαζί μου ενώ είχε άχτι να τσακωθεί μαζί μου και να μαλλιοτραβιχτούμε αλλά δεν της τη χάρισα ποτέ, ούτε στο ελάχιστο. Άλλωστε όπως είπα και παραπάνω ήμουν αδύναμος χαρακτήρας. Εκείνα τα περιστατικά λοιπόν, τότε που με έβαζαν να παρακολουθώ εκείνα τα βίντεο, μπορεί να σας φανεί αστείο αλλά ένιωθα ότι με βίαζαν κάθε φορά, κατά κάποιον τρόπο, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά να γελάνε και εγώ να είμαι σε φάση να κλάψω. Αυτό δεν το έχω πει ποτέ και σε κανέναν. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτό το θέμα και το μοιράζομαι ανώνυμα μαζί σας, γιατί ντρέπομαι να μιλήσω ακόμα και τώρα μάλλον. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι αισθάνομαι. Αφού τελείωσα το λύκειο μέχρι και σήμερα, δεν έχω δεχτεί κάτι άλλο, εκτός πια και αν δεν το καταλαβαίνω ή το προσπερνάω. Θα μπορούσα να πω μετά το τέλος των σχολικών χρόνων η ζωή μου καλυτέρευε. Αργά αλλά σταθερά. Ανέβηκε περισσότερο η αυτοπεποίθηση μου, βελτιώθηκε η κοινωνικοποίηση μου σε σημείο να θέλουν να με πλησιάσουν τα παιδιά από το χωριό αλλά εγώ παραμένω ακόμα ευγενική και απόμακρη, κάτι το οποίο δεν θα αλλάξει. Ωστόσο το πρόβλημα παραμένει. Ενώ γνωρίζω πάρα πολύ κόσμο και περνάμε ωραία για όσο κρατάει η συναναστροφή μας, ακόμα δεν μπορώ να αναπτύξω μία σχέση φιλίας, μία απλή παρέα ώστε να πω να πάμε μία βόλτα ή έναν απλό καφέ, τίποτα περισσότερο. Δηλαδή ακόμα και αυτό μου είναι πολύ δύσκολο. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Με τα άτομα που συναναστρέφομαι υπάρχει και αρκετό χαβαλέ μεταξύ μας και νιώθω ότι θα μπορούσα να κάνω παρέα με κάποια από αυτά. Αν και μερικές φορές νιώθω ότι δεν θα κολλάμε διότι δεν μιλάω πάρα πολύ και δεν ξέρω τι θέματα συζήτησης να ανοίξω κλπ. Νιώθω πως αν προτείνω κάτι, παρακαλάω να βγούμε ή δείχνω απελπισμένη για παρέα. Μα ούτε και εκείνοι μου προτείνουν. Όλες οι παρέες αυτές ανήκουν είτε από κάποια μαθήματα που έχω κάνει κατά καιρούς, είτε από κάποια ενδιαφέροντα/hobby είτε από τον επαγγελματικό χώρο κάτι που μερικές φορές είμαι λίγο απόμακρη διότι δεν θέλω να "παραγνωριστώ" μαζί τους αλλά να κρατήσω αυτή την καλή σχέση που έχουμε. Στην παρούσα φάση ωστόσο, τα άτομα που συναναστρέφομαι πλέον είναι από τον εργασιακό χώρο. Ζητώ συγγνώμη για την έκταση και ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διαθέσατε να διαβάσετε την εξομολόγηση μου.