Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
Νιώθεις λίγο θύμα;Έχω παρατηρήσει οι άνθρωποι που αποδίδουν τέτοιο χαρακτηρισμό (και δη "πολύ", σε υπερθετικό βαθμό) το λένε γιατί νιώθουν αδικία για το ότι δεν μπορούν να πουν όχι.Εναλλακτικά εξισώνουν αυτονόητα πράγματα όπως η ευγένεια ή η δίκαιη αντιμετώπιση ή η έλλειψη -ισμών με την καλοσύνη. Όμως η καλοσύνη είναι άλλη κατάσταση. Καλό άνθρωπο χαρακτηρίζω τον Σιντάρτα Γκαουτάμα ή τον Γκάντι, ας πούμε. Δεν είμαι κακή αλλά είμαι Γκάντι; Δεν νομίζω.
Όσοι υποστηρίζουν χωρίς ντροπή πως είναι "καλοί" άνθρωποι, και όλα τα παρεμφερή επίθετα, έχω παρατηρήσει πως είναι οι χειρότερες λέρες στην ιστορία. Μια απλή διαπιστωση, από μια απλή φοιτητριουλα. Αυτά.
Εγώ το λέω συχνά με ειρωνευομενη τον εαυτό μου, κάθε φορά που λέω μεγάλη κακια. Σταζω δηλ πρώτα το φαρμάκι μου και μετά λέω "χριστέ μου, τι καλός άνθρωπος που είμαι".