ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο νέος χρόνος βρίσκεται μόνο μερικές ημέρες μακριά και πλέον μπορώ με σιγουριά να πω πως δεν ελπίζω τίποτα. Στο 3ο έτος σπουδών μου, φορτωμένη με 8 χρωστούμενα μαθήματα, απομακρυσμένη από όλους, αφού παρέες δεν μπόρεσα να κρατήσω, φοβούμενη πως θα με παρατήσουν και ανίκανη να εμπιστευτώ, με μηδενική εμπειρία από σχέσεις, καθώς η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση που με αποτρέπει από το να δημιουργήσω μια φιλία, φυσικά και δεν δέχεται την πιθανότητα επιτυχίας στην προσπάθεια προσέγγισης κάποιου οποτε δεν προχωρώ ούτε στην προσπάθεια... κουρασμένη εν ολίγοις από όλα, προσπαθώ να περάσω τις χαρούμενες και γιορτινές ημέρες σε ένα σπίτι όπου ο τσακωμός και οι φωνές αποτελούν καθημερινότητα. Μικρότερη δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται να στέκομαι πάντα στην άκρη, να θέλω να γίνω αόρατη, να επιθυμώ η φωνή μου να είναι ψίθυρος, οπότε, το να κατηγορώ τον εαυτό μου ήταν μια λύση. Άλλοι δεν έχουν κουράγιο να παραδεχτούν τα λάθη τους, κι άλλοι αποδεχόμαστε τα πάντα ως φταίξιμο μας. Πλέον ξέρω ότι οι άνθρωποι που περνούν από την ζωή μας, αφήνουν σημάδια και μερικά εξ αυτών, καθίστανται πληγές. Κι όχι ούτε οι γονείς μου ούτε η αδερφή μου με χτύπησαν ποτέ, αλλά δεν νομίζω πως θα σταματήσω και ποτέ να θυμάμαι, τον πατέρα μου να σπάει το κινητό και την πόρτα του δωματίου της αδερφής μου, την ίδια να σπάει τον καθρέφτη του δωματίου της από τα νεύρα, την μητέρα μου να κανει παράπονα σε εμένα... σε ένα 9χρονο παιδί. Και ίσως να μπορούσα να το ξεχάσω αν ήταν μόνο ένα περιστατικό κι όχι παρόμοια περιστατικά που με συνόδευαν μεγαλώνοντας, κάνοντας με εντέλει να πιστεύω πως έτσι είναι μια οικογένεια και κάνοντας με να εκτιμώ όλο και λιγότερο ακόμα και τις χαρούμενες οικογενειακές στιγμές, αφού πάντα είτε θα προηγούνταν είτε θα έπονταν κάτι άσχημο. Παρά τις προσπάθειες να αφήσω το παρελθόν στο παρελθόν, αυτό επανέρχεται συνέχεια, καταστρέφοντας κι άλλους τομείς της ζωής μου σε σημείο που σκέφτομαι ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Η σχολή μου κάποια στιγμή θα τελειώσει, άνεργη θα αναγκαστώ να επιστρέψω στο "σπίτι" μου και η κατάσταση θα είναι ίδια και χειρότερη λόγω των συσσωρευμένων απογοητεύσεων. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να τους μισήσω, μα ούτε και μπορώ να τους κατηγορήσω ή να τους εκφράσω όσα νιώθω. Δεν ξέσπασα ποτέ, παρά μόνο με μια κουβέντα "όσο σας θυμάμαι τσακώνεστε" και τότε ο ένας κατηγόρησε τον άλλον, κι έπειτα η αδερφή μου γέλασε για την δραματικότητα μου. Δεν είχα φανταστεί ότι το γέλιο αλλού, θα με έκανε να δακρύσω. Οι μέρες είναι γιορτινές αλλά για μερικούς από εμάς μοιάζουν απλά μοναχικές...Χρόνια πολλά & καλή χρόνια να έχουμε ακόμα κι εμείς που πάψαμε από καιρό να ελπίζουμε. :)