ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μία από τις αμήχανες στιγμές μου ήταν στο σχολείο όταν θεώρησα ότι με χαιρετούσε ένας συμμαθητής μου ( που μου άρεσε) και αυτός απευθυνόταν σε ένα γνωστό του που βρισκόταν πίσω μου. Τότε από την ντροπή μου έτρεξα στο βάθος του σχολικού διαδρόμου σε ένα σημείο που να μην είναι στο οπτικό μου πεδίο. Η επόμενη αμήχανη στιγμή μου ήταν όταν έκλαψα δημόσια λόγω πίεσης από τα μαθήματα στο Λύκειο ( από τότε κλαίω αρκετά συχνότερα όταν το νιώθω). Τέλος, μία πρόσφατη άβολη στιγμή ήταν όταν οργανώθηκε καφές με ένα συμφοιτητή. Μετά είχα και άλλες υποχρεώσεις και αποφάσισα να μην βάλω το συνηθισμένο και καθημερινό τζιν αλλά ένα αέρινο φουστάνι. Αυτό ήταν ένα μίνι (που είχα προβάρει πριν μερικές μέρες και μου είχε αρέσει). Βγαίνω από το σπίτι ξεκινώντας για τη συνάντηση και κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι είναι πιο κοντό μίνι για τα δικά μου ( συντηρητικά κάπως) δεδομένα. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι μέχρι που φτάνω στον προορισμό μου περίπου είκοσι λεπτά νωρίτερα. Και φυσούσε αέρας! Αφού κρατούσα το αέρινο φουστάνι κάποια στιγμή βρήκα θέση να καθίσω πριν έρθει ο πρώην συνάδελφος. Έρχεται και προτείνει για καφέ σε ένα μέρος που ήταν κανένα δεκάλεπτο με τα πόδια. Το καλύτερο , όμως, ήταν όταν πρότεινε να περάσω μπροστά. Τι να του πεις και πως να του το πεις. Αφού έκανα εκατό σενάρια στο μυαλό μου κανένα δεν μου φάνηκε σοβαρό και ευγενικό και έτσι αποφάσισα να το ρισκάρω. Ευτυχώς, σταμάτησε ο αέρας και πήγαν όλα καλά.