ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν μπαίνω μέσα στο μετρό και έχει πολύ κόσμο, μερικές φορές με πιάνει κάτι σαν ασφυξία. Χθες, ενώ όταν επιβιβάστηκα είχε πολύ κόσμο, ένιωθα καλά. Ο κόσμος κατέβαινε όλο και περισσότερο στις επόμενες στάσεις και το βαγόνι άδειαζε. Εκεί όμως που καθόμουν εγώ σε μία γωνία, στην πλευρά που δεν ανοίγουν οι πόρτες με είχαν περικυκλώσει 5 άτομα δηλαδή 2 παρέες, λες και με είχαν κολλήσει στη γωνία, ενω υπήρχε άπλετος χώρος και οι δύο παρέες είχαν κολλήσει κοντά μου. Άρχισα να νιώθω μία ασφυξία, μία δυσφορία. Και να ήθελα να ξεφύγω δεν μπορούσα και να αναρωτιέμαι μέσα μου γιατί δεν πάνε λιγάκι πιο πέρα αφού υπάρχει άπλετος χώρος και έχουν κολλήσει εδώ. Έκανα κινήσεις μικρά βήματα να φύγω από εκεί που καθόμουν αλλά υπήρχαν "εμπόδια". Θα μου πεις οκ, θα μπορούσα να ζητήσω συγγνώμη να περάσω. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα αλλά και εμείς από μόνοι μας να καταλαβαίνουμε ότι "εμποδίζουμε" τον άλλον. Δεν είπα να φύγει ο άλλος από το βαγόνι και να πάει σε άλλο αλλά να μετακινηθεί λιγάκι πιο πέρα, να κάτσει λίγο στην άκρη, εφόσον υπάρχει άπλετος χώρος, να "ανοίξει" λίγο ο χώρος, να πάρουμε μία ανάσα ρε παιδί μου, μία αίσθηση ελευθερίας. Αφού επιτέλους κατέβηκαν τα άτομα και ένας άλλος πήγε να κάτσει, ο χώρος άνοιξε και ένιωσα μία ελευθερία, μία άνεση, ένιωσα ότι μπορούσα να αναπνεύσω ξανά. Ενώ πριν ήμουν σε φάση, άντε πότε θα κατέβουν ή πως να ξεφύγω από εδώ, θα κάνω υπομονή κλπ. Δεν είμαι κλειστοφοβική ούτε αγοραφοβική και δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει κάθε φορά στα ΜΜΜ. Έχει βιώσει ποτέ κάποιος/α από εσάς κάτι αντίστοιχο; Με βρίσκετε υπερβολική σε αυτό, είναι φυσιολογικό;