ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...που βίωσα μου συνέβη στα 15. Και ξεκίνησε σε φιλικό επίπεδο, από μία σύμπτωση. Ήταν καλοκαίρι του 2005. Μένω σε επαρχιακή πόλη και είχε έρθει στο σπίτι μου για λίγες μέρες μία ξαδέρφη μου 1 χρόνο μεγαλύτερή μου, η οποία ζούσε με την οικογένεια της στην Αθήνα. Τότε της είχε στείλει κάποιο μήνυμα ένας συμμαθητής της και της ζητούσε κάποιες σημειώσεις για ένα μάθημα. Η ξαδέρφη μου δεν είχε κάρτα και με ρώτησε αν μπορεί να στείλει μήνυμα στο παιδί από το κινητό μου, το οποίο είχα μόλις ξεκινήσει να χρησιμοποιώ (ήταν μεγάλο και με μικρούλα οθόνη, εκείνες οι παλιές ''παντόφλες'' που λέγαμε). Την επόμενη μέρα η ξαδέρφη μου γύρισε Αθήνα. Ο συμμαθητής της όμως δεν κατάλαβε ότι ήταν από άλλο κινητό το μήνυμα και κάλεσε σε εκείνο τον αριθμό για να ρωτήσει και κάποια επιπλέον πράγματα για ένα τεστ. Φυσικά και το σήκωσα εγώ εφόσον κάλεσε στο κινητό μου. Και αφού μιλήσαμε λίγο και κατάλαβε ότι έκανε λάθος, αρχίσαμε να μιλάμε και να αστειευόμαστε. Νομίζω ότι στο είδος του χιούμορ που είχε ανταποκρίθηκα αμέσως και με ανάλογες απαντήσεις. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επαφή μας. Μετά από λίγες μέρες έστειλε ξανά μήνυμα (και δεν ήταν κατά λάθος). Και αρχίσαμε να μιλάμε. Και να γνωριζόμαστε. Και να ανοίγουμε ο ένας τις σκέψεις του στον άλλο. Σε κάθε διάλειμμα και μόλις τελειώναμε το σχολείο μιλούσαμε. Και πλέον είχαμε φτάσει να μιλάμε καθημερινά. Ώσπου ξεκινήσαμε ταυτόχρονα να αλληλογραφούμε. Στείλαμε φωτογραφίες ο ένας με τον άλλο. Και φυσικά μόλις τον είδα τον ερωτεύτηκα αμέσως: μελαχρινός, με ωραίο χαμόγελο, πανύψηλος (έπαιζε μπάσκετ) και μου έβγαζε κάτι τόσο ευγενικό και ζεστό... Επίσης είχε αισθανθεί αναλόγως βλέποντας και τις δικές μου φωτογραφίες και το εξέφρασε. Του άρεσα και μου άρεσε. Αλλά μας χώριζαν κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα... Τα γράμματα του τα περίμενα με τεράστιο καρδιοχτύπι. Μου έγραφε τόσο όμορφα και είχαμε κάτι τόσο μοναδικό και ποιητικό οι δυο μας...Και μετά από κάθε γράμμα μιλούσαμε στο τηλέφωνο, κι αυτό μας έδενε. Μέχρι που μετά από 1 χρόνο μου είπε ανοιχτά πως του αρέσω πολύ και ότι θα κάνει το αδύνατο δυνατό να με γνωρίσει από κοντά. Είχε μπροστά του τις πανελλήνιες και μόλις ξεμπέρδευε από αυτές θα ερχόταν να με δει, εφόσον εγώ δεν κατόρθωσα να πάω Αθήνα (και όντως δεν ευνοούσαν οι συνθήκες για να πάω, με φροντιστήρια, διάβασμα κλπ). Και ο καιρός περνούσε όσο εκείνος έδινε τον αγώνα του για οργανωμένο διάβασμα...και μέσα σε όλο αυτό το διάστημα μου ζήτησε να είμαι για εκείνον το κορίτσι του, ο άνθρωπος που του μιλούσε και άνοιγε την ψυχή του. Και ένιωθα το κοριτσι του, τον είχα ερωτευτεί βαθιά κι ας μην τον είχα αγγίξει ποτέ, ας μην τον είχα φιλήσει ποτέ... Αυτό που βιώναμε μέσα στις εφηβικές μας καρδιές ήταν τόσο αγνό και μοναδικό, δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Μέχρι που ήρθε το καλοκαίρι εκείνο που μου είχε υποσχεθεί: το καλοκαίρι που θα ερχόταν να με δει. Εκείνος πλέον ήταν εν όψει της φοιτητικής του ζωής μιας και ανέμενε αποτελέσματα για το που θα περνούσε, κι εγώ ξεκινούσα το διάβασμα για πανελλήνιες. Και ήρθε...και η καρδιά μου το απόγευμα εκείνο που είχαμε δώσει το πρώτο μας ραντεβού πήγαινε να σπάσει. Και σε εκείνο το σημείο τον είδα και μου κόπηκαν τα πόδια. Πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε. Το αίσθημα ήταν σαν να μας είχε χτυπήσει κεραυνός. Τα χέρια και τα χείλη προσπαθούσαν να καλύψουν το κενό και την απόσταση που υπήρχε μεταξύ μας επί 2 χρόνια. Θα έμενε για 7 μέρες στην πόλη μου και σε 2 εβδομάδες θα πήγαινα και εγώ Αθήνα. Εκείνες οι 7 ημέρες ήταν οι πιο όμορφες της ζωής μου...θεωρώ ότι βίωσα πρώτη φορά τον έρωτα και ό,τι όμορφο μπορεί να γεμίσει την ψυχή με τα πιο όμορφα χρώματα. Είχε μαζί του όλα τα γράμματα που του είχα στείλει και μου είπε πως αυτό που ζούμε θα τον σημαδεύει για όλη του τη ζωή. Ήμασταν τόσο πολύ ερωτευμένοι...και ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπα μας... Θυμαμαι πόσο χαμογελούσαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλο...Το προτελευταίο βράδυ είχα πει στους γονείς μου ότι θα μείνω σε μια φίλη για ένα πάρτι...και έμεινα μαζί του...και μαζί βιώσαμε πρώτη φορά τον ολοκληρωμένο έρωτα, πρώτη φορά και για τους δυο μας. Δεν ξέρω αν μπορούν να χωρέσουν την ομορφιά της στιγμής λίγες απλές λέξεις, ξέρω όμως ότι το θέλαμε βαθιά και οι δύο. Ήταν έρωτας με όλη την έννοια της λέξης. Τίποτα το φτηνό, τίποτα το χυδαίο. Αγνό και τόσο αληθινό. Η πρώτη φορά που ξύπνησα δίπλα του ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή που είχα βιώσει ποτέ έως τότε. Θυμάμαι ότι εκείνες οι μέρες είχαν ένα μοναδικό χρώμα και άρωμα. Θυμάμαι που κοιτούσα τον κόσμο γυρω μου και ένιωθα ότι τέτοια ομορφιά θα τη θυμάμαι για μια ζωή...όπως και τελικά οντως το γλυκό εκείνο αίσθημα πάντα το θυμομουν. Η ώρα του αποχωρισμού ήταν δύσκολη και για τους δύο, θυμάμαι που έκλαιγα και με φιλουσε ασταμάτητα μέχρι να μπει στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Μετά από 2 εβδομάδες ταξίδεψα στην Αθήνα, όπου έμεινα 10 μέρες. Άλλες 10 υπέροχες ημέρες. Γνώρισα τις παρέες του, με πήγε στα μέρη που αγαπούσε, με έκανε να αγαπήσω κάποιες γωνιές της πόλης αυτής που εξακολουθώ να αγαπώ έως και σήμερα. Και γέμισαν οι καρδιές μας έρωτα και βίωσαν το μεγαλείο του με όλη τη δύναμη της εφηβικής μας θέρμης. Και έφτασε η μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα...περνούσε Κρήτη. Δύσκολα τα πράγματα....και ακόμη πιο δύσκολο για εμένα που ξεκινούσα διάβασμα για σχολές που δεν αντιστοιχούσαν σε εκείνο το μέρος...κάτι μέσα μου ήξερε πως δεν θα κρατήσει... και ενώ με πονούσε βαθιά, είχα μια ανεξήγητη ψυχραιμία... και ο καιρός περνουσε...και βλέπαμε πως δεν λειτουργεί...και εκείνος να είναι σε άλλη φάση, κι εγώ να μην ευκαιρώ να μιλάω μαζί του όσο θέλαμε...και ενώ νοιαζόμασταν πάντα ο ένας τον άλλο, αρχίσαμε να νιωθουμε ότι έρχεται σιγά σιγά το τέλος...και μόλις ήρθε η στιγμή για τα δικά μου αποτελέσματα: Θεσσ/νικη και εκείνος να έχει μία ευκαιρία να παρακολουθήσει μαθήματα σε πανεπιστήμιο εξωτερικού τη συγκεκριμένη χρονιά... καμία ελπίδα, ξέραμε πως δεν θα δουλέψει με την απόσταση...και κάπως έτσι αποφασίσαμε πως ήταν το πιο σωστό να το λήξουμε εκει, παρα το οτι εκεινος επεμενε οτι στο μελλον θα βρεθουμε ξανα εμεις... μετά από καιρό και οι δύο κάναμε άλλες σχέσεις...και οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά. Το τελευταιο πραγμα που μου ειχε πει ειναι πως εμεις οι δυο αν βρισκομασταν ξανα δεν θα με αφηνε να φυγω ποτε απο εκεινον. Και το επεδιωξε να με βρει αρκετα χρονια μετα. Ομως τοτε ημουν δεσμευμενη και πλεον ο,τι ειχα βιωσει ειχε περασει στο παρελθον...Αισθάνομαι ευλογημένη που βίωσα όλο το παραπάνω που σας περιέγραψα. Θα θυμάμαι πάντα πως στην εφηβεία μου έζησα κάτι μοναδικό και τόσο αθώο, και πως ολο αυτο το περασα με ακουστικα και το walkman/cd player μου, με μουσικες που αγαπουσα.Ακομη και σημερα οποτε ερχομαι Αθηνα για δουλειες νιωθω ενα μικρο φτερουγισμα βαθια μεσα μου. Θα θυμαμαι παντοτε εκεινη την μοναδικη ομορφια οταν νυχτωνε στην καλοκαιρινη Αθηνα και εγω τριγυρνουσα ευτυχισμενη κρατωντας ενα χερι που μου έκανε τη ζωη πραγματικα πολυ ομορφη εκεινα τα χρονια.