ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στον τόπο καταγωγής μου υπάρχει μια φιλανθρωπική κίνηση εθελοντική, όπου διοργανώνει συσσίτια και κέρασμα καφέ κάθε Σ/Κ για όσους έχουν ανάγκη. Επειδή μένω μακριά λόγω δουλειάς δεν μπορώ να συμμετέχω όσο συχνά θέλω, όταν όμως πηγαίνω εκεί χαίρεται η ψυχή μου να μπορώ να γίνομαι κομμάτι όλης αυτής της προσπάθειας. Το προηγούμενο λοιπόν Σ/Κ, ανεβήκαμε στα μέρη μας με τον σύζυγό μου και μιας και είχα χρόνο, αποφάσισα να βοηθήσω την ομάδα αυτή. Εκείνο το Σ/Κ έλειπε μία κυρία η οποία είναι ουσιαστικά αυτή που συντονίζει τα περισσότερα και την αντικαθιστούσε μια συμμαθήτρια του άντρα μου. Με την οποία είχαμε γνωριστεί τυπικά παλιότερα, απλά μας συστήσανε σε κοινή παρέα που έτυχε να βρεθούμε και αυτές ήταν όλες κι όλες οι λέξεις που είχαμε ανταλλάξει (χαίρω πολύ, κλπ). Εκεί λοιπόν που ετοίμαζα τους καφέδες με μία συμπαθέστατη άλλη κυρία, έρχεται η συγκεκριμένη και -μάλλον- αστειευόμενη λέει ''αχ θέλω μπισκότα,που να βρω μπισκότα τώρα''. Της απαντώ χαμογελαστά ''καλημέρα'', δεν απαντά. Λέω οκ μέσα μου, δεν βαριέσαι. Μονολογούσε ΄''που να βρω μπισκότα μωρέ παιδί μου...'' Και της λέω ευγενικά ''έχει εδώ ένα κουτάκι με φρέσκα μπισκότα αν θέλεις'', ακριβώς δίπλα μου ένα κουτί. Σαν να μην ακούστηκα ποτέ, ρώτησε την άλλη κυρία δίπλα μου ''έχεις δει πουθενά το κουτί με τα μπισκότα;'' . Λέω από μέσα μου δεν θα κατάλαβε ότι το έλεγα σε εκείνη μάλλον, συνεχίζω την δουλειά μου για να τελειώσω εγκαίρως. Τέλοσπάντων, έρχεται δίπλα μου,χωρίς ποτέ να πει έστω ένα ''γεια τι κάνεις'' και ξεκινά να ετοιμάζει κάποια άλλα πράγματα. Η συμπαθέστατη κυρία με ρωτούσε από που είμαι, κλπ, μέχρι που έφτασε η κουβέντα στη μαμά μου η οποία ήταν στην ίδια τάξη με εκείνη, απλά δεν τη θυμόταν. Της εξηγώ ευγενικά ποια χρονιά είναι γεννημένη και μου λέει ''κορίτσι μου καλό αν την δω θα την θυμηθώ σίγουρα''. Εκεί πετάγεται η συμμαθήτρια του άντρα μου και της λέει ''Μπα. Αυτό δεν θα γίνει. Δεν θα την δεις.'' Την ρωτάει η ευγενέστατη κυρία ''Γιατί το λές αυτό;'' και απαντάει εκείνη κοφτά ''Γιατί δεν υπάρχει. Πέθανε, δεν υπάρχει.''... (έπεσε απόλυτη σιωπή, ήμασταν 5 άτομα μέσα στην κουζίνα και δεν έβγαλε άχνα κανένας. Όλοι άκουσαν.)Όντως.Η μητέρα μου δεν ζει εδώ και καιρό. Από ανίατη νόσο την έχω χάσει.Χαμογέλασα στην ευγενική κυρία και της είπα όντως ότι δεν ζει πλέον η μαμά μου. Η γυναίκα μου ζήτησε συγγνώμη και της είπα ότι δεν υπάρχει λόγος, που να το ξέρει. Για την άλλη ''κυρία'' όμως, στην οποία πολύ απλά δεν απάντησα τίποτα και συνέχισα να ετοιμάζω τα πράγματα σαν να μην είναι εκεί, σκέφτομαι πως πολύ θα ήθελα να της πω ότι η μητέρα μου μπορεί σωματικά να μην είναι κοντά μας, αλλά δεν σημαίνει ότι έπαψε να ''υπάρχει'' μέσα μου. Υπήρξε και πάντα θα υπάρχει, ήταν,είναι και θα είναι η μητέρα μου, δεν φύτρωσα. Δεν είναι απλά ένα κομμάτι κρέας που χάλασε και πετάχτηκε. Ένιωσα πρώτη φορά τεράστια αηδία για άνθρωπο. Ειδικά για τον τρόπο που το είπε, επιθετικά, νευριασμένα, λες και ήθελε να με πονέσει. Δεν το κατάφερε, γιατί δεν της έδωσα σημασία. Όμως είναι τραγική ειρωνεία να θες να λέγεσαι μέλος μιας φιλανθρωπικής ομάδας, όπου υποτίθεται απαλύνεις τον πόνο των άλλων, και να μιλάς με τόση κακεντρέχεια και επιθετικότητα για κάποιον που δεν γνωρίζεις. Είναι τρομακτικό να βλέπεις τόσο άξεστους ανθρώπους σήμερα οι οποίοι φορούν το προσωπείο του εξελιγμένου και του πολιτισμένου-μοντέρνου, δεν νομίζετε;