ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε θα το διαβάσει ποτέ εδώ, αλλά και πού να τα πω; Δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω πώς γίνεται σε έναν άνθρωπο που ανοίχτηκες τόσο, που φάνηκε να σου αρέσει να του μιλάς για ώρες, που φαινόταν να σε εξιταρε τόσο σε πολλά επίπεδα ξαφνικά να σταματήσεις να του μιλάς. Δεν ξέρω τι έπαθες, δεν ξέρω τι το τόσο λάθος έκανα, δεν ξέρω πώς πάλι φτάσαμε να είμαστε απλά δύο γνωστοί. Και γαμωτο, μου λείπει όλο αυτό. Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ένιωσα πάλι έτσι, κάτι έντονο, κάτι που ήθελα να το προσπαθήσω. Σου είπα ότι δε μου έδωσες μια ευκαιρία, αλλά είπες ότι αν σου έβγαινε θα το καταλαβαινες. Και φυσικά δε σε πιεσα, γιατί ξέρω τι τύπος είσαι... Αλλά τα σκέφτομαι όλα ξανά και ξανά. Σε σκέφτομαι μετά από ποσο; 4 μήνες που έχουμε να μιλήσουμε; Γιατί το ότι μου απαντησες τυπικά τις δύο τελευταίες φορές που σου έστειλα, δε λέει τίποτα... Ο καθένας θα απαντούσε έτσι. Αλλά εσύ δεν ήσουν ποτέ ο καθένας για μένα. Δεν ξέρω, αλήθεια. Μου λείπεις. Ίσως τα πούμε πάλι επετειακα σε κάνα 5-7 χρόνια, όπως σου είχα πει. Ακόμη πιστεύω ότι θα ξαναβρεθούμε, όταν σε κοίταξα την ώρα που χαιρετιομασταν στην πόρτα, δεν ένιωσα ότι ήταν η τελευταία φορά που σε βλέπω. Μακάρι το ένστικτό μου να βγει σωστό για ακόμα μια φορά. Και για κλείσιμο ένας στίχος που μου φέρνει εσένα στο μυαλό: "Σε σκέφτομαι και θέλω να δω σκέφτεσαι παρόμοια". Καληνύχτα. ?