ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή ήμουν απλα λυπημένη, όταν λέω από μικρή εννοώ από όταν άρχισα να καταλαβαίνω και τι γίνεται και δεν ήμουν μόνο παιχνίδι. Ο μόνος άνθρωπος που υπάρχει και μπορώ να συνεννοηθώ είναι η μητέρα μου, γιατί μόνο εκείνη με μεγάλωσε, και πέρασε πολλα και ακόμη περνάει. Ο πατέρας μου, στην ουσία μόνο το όνομα έχει.. Δυστυχώς στην ηλικία που ειμαι (21), τα πράγματα εξελίχθηκαν ως εξής.. Έχω μια σχέση η οποία πέρασε πολλα, δεν μπορώ ακόμη να καταλαβω αλλά πιστεύω ότι με τρώει κάθε μερα αλλά σαν κάτι άρρωστο που δεν μπορώ να τελειώσω εδώ και 3 χρόνια. Γιατί αγαπάω. Με την μητέρα μου τα πράγματα είναι ασχημα, έχει πεσει στον εαυτό της, δεν κάνουμε τίποτα, όσα και να προτείνω, είναι σε έναν κόσμο δικό της και δεν την κρίνω με όσα πέρασε και περνάει. Δεν πέρασα ποτε αυτά που βλέπω να περνάνε οι νέοι, πάρτι, καλοκαιρια αλλου, με φίλους κτλ, οικογενειακά τραπέζια, μια εκδρομή. Στην ουσία ειμαι μόνη μου, δεν έχω αδέρφια, δεν έχω φίλους ή μια κολλητή να μιλήσω, και η σχέση μου είναι κάτι περίπλοκο. Στην ουσία ξοδεύω κάθε μερα αναρωτιώντας γιατί υπάρχω αφού δεν κανω τίποτα, το μόνο που θα ήθελα και πιστεύω θα με έκανε χαρούμενη είναι να τα αφήσω ολα πίσω και να παω να μείνω σε ένα σπιτάκι στην εξοχή και να πάρω ένα σκύλο και μια γάτα για παρέα.. δεν κανω πλακα μόνο αυτό θα ήθελα να ηρεμήσω και να μη βλέπω ότι βλέπω κάθε μερα. Δεν έχω χρήματα όμως άρα μένω εδώ. Η ερώτηση μου είναι, επειδή το σκέφτομαι πολυ σοβαρά, να αφήσω τα πάντα πίσω, (την σχέση, την μητέρα μου, το κρεβάτι) αφού ολα με έχουν πλακώσει και να δουλέψω αλλου όλο το καλοκαίρι να βγάλω χρήματα και από χειμώνα να νοικιασω ένα μικρο σπιτάκι και να αρχίζω μια ζωή δικη μου ή να μείνω πίσω με όσα έχω και να με τρώνε κάθε μερα; Δεν θα αντεξω απλα άλλο ένα καλοκαίρι με κατάθλιψη και κλαμα.