ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάτησα καταλάθος να δημοσιευτεί η εξομολόγηση μου ενώ ήθελα να πω και άλλα. Όπως έλεγα θεωρώ ότι το σημαντικότερο πράγμα που μπορεί ένας άνθρωπος να πετύχει είναι να μένει μόνος, να επιβιώνει μόνος κυρίως ψυχολογικά. Ότι αν μπορεί να είναι χαρούμενος έτσι και να αγαπάει τον εαυτό του ότι έχει πετύχει κάτι πολύ σημαντικό. Όχι υποχρεωτικά ότι πρέπει να πετύχει μόνο αυτό. Να βρίσκει δραστηριότητες που τον ευχαριστούν και όχι για την έγκριση και την προσοχή των άλλων. Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία γιατί έχω μια βαθιά πεποίθηση ότι δε μπορώ να επιβιώσω η να κάνω κάτι μόνη μου. Και ότι αν δείξω ποια είμαι θα μείνω μόνη. Αν κάνω κάτι πχ για τη βελτίωση του εαυτού μου η δημοσιεύσω κάτι στο Facebook, θέλω την έγκριση, την υποστήριξη και την καθοδήγηση των άλλων. Αλλιώς αν κάνω κάτι και δε το προσέξει κανείς, δε με καθοδηγήσει κανείς δεν έχει νόημα. Αν έχω ένα πιστεύω και ξέρω ότι αν εκφράσω αυτό το πιστεύω δε θα έχω καμία υποστήριξη τότε προτιμώ να μείνω σιωπηλή. Αν με τρώει το δίκιο σε κάτι θέλω ανθρώπους κοντά μου. Αυτό έχει ως συνέπεια να μένω πάντα ουδέτερη αν έχω διαφορετική γνώμη από μια παρέα η οι συμπεριφορές μου να είναι διαφορετικές από αυτές που νιώθω. Δε ξέρω αν τους ανθρώπους κοντά μου τους επέλεγα όντως αν δε το έκανα μόνο και μόνο για να γεμίσω τη μοναξιά μου η την αξία μου. Μπορεί να θέλω να χτυπήσω κάποιον απ'τα νεύρα μου αν μου κάνει κάτι όμως απλά μένω ήρεμη και του λέω δε πειράζει. Και μέσα σε όλο αυτό εκνευρίζομαι με άτομα που έχουν το υφάκι ότι μπορούν να μένουν μόνοι τους αλλά μερα νύχτα στο Facebook να δημοσιεύουν φωτογραφίες τους κτλ η να βγαίνουν. Δεν υποτιμώ το γεγονός ότι μπορεί να νιώθουν μόνοι τους αλλά τουλάχιστον μην έχουν αυτό το υφάκι. Γιατί ξέρω και εγώ να έχω υφάκι όταν ξέρω ότι έχω άτομα να βγαίνω η να παίρνω αξία και έγκριση από κάπου. Πολλοί περηφανεύονται ότι τα καταφέρνουν μόνοι και οτι οι άλλοι τους γράφουν. Είμαι πάντα καχύποπτη σε τέτοιες δηλώσεις. Όλοι ανεβαίνουν από κάπου. Πιάνονται σε κάτι και έτσι παίρνουν αξία και μετά αποκτούν και ύφος. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο απευθύνομαι σε ανθρώπους, παίρνω μια μικρή δόση αξίας ότι κάποιοι με προσέχουν. Όταν κάποιος είναι πραγματικά μόνος και ξέρει τι είναι μοναξιά δε θα είχε ύφος. Θα ήταν ταπεινός και θα εκτιμούσε μέχρι και τη παρουσία κάποιου. Γι'αυτό αναρωτιέμαι μερικές φορές αν είμαι όντως μόνη. Δε θα έλεγα ότι είμαι. Έχω τους γονείς στο σπίτι. Και ναι έχω νιώσει τη μοναξιά με άτομα γύρω μου αλλά θεωρώ χειρότερη τη μοναξιά όταν δεν έχεις κυριολεκτικά κανέναν. Και καταλήγω ότι αυτός είναι ο χειρότερος μου φόβος. Γι'αυτό και θεωρώ πολύ σημαντικό όλοι οι άνθρωποι να μάθουν να ζουν και μόνοι τους. Όχι να είναι μόνο μόνοι τους αλλά να μπορούν να είναι και μόνοι τους και να είναι το ίδιο καλά. Όχι από αντίδραση, όχι επειδή έχουν απογοητευτεί. Αλλά επειδή θεωρούν τον εαυτό τους καλή παρέα. Γιατί έτσι και αλλιώς δε μπορούμε δυστυχώς να βασιζόμαστε στους άλλους για πάντα. Ακόμη και οι γονείς μας θα πεθάνουν κάποια στιγμή. Οι φίλοι μπορεί να χαθούν η να πεθάνουν και αυτοί η απλά να μας εγκαταλείψουν. Η αφορμή που τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί έχω χάσει σε κάποιο βαθμό τη δεδομένη παρέα κάποιου που είχα κάποτε. Τη μοναξιά σε έναν άνθρωπο που δεν έχει μάθει ακόμη να ζει μόνος το θεωρώ παρόμοιο με τον θάνατο.