Οισυμπτώσεις της ζωής. Το περασμένο Σ/Κ έμεινα μέσα με τον πέμπτο κύκλο του SixFeet Under.Πέρασα μαγικές στιγμές στο βαλσαμωτήριοτης Οικογένειας Φίσερ. Και αγάπησα τουςχαρακτήρες αυτού του λοξού αριστουργήματοςπου παίχτηκε στην τηλεόραση - παράξενοδεν είναι;
Πολύθάνατος, γενικά! Ένα βράδυ που κλείναμεήρθε το sms από τη ΜαρίναΦωκίδη. Η μητέρα της (ένας ενεργητικός,σπάνιος άνθρωπος, από τα πρώτα πρόσωπαπου έκαναν εκπομπή στην ΕΤ-3) αισθάνθηκεμια ξαφνική αδιαθεσία, μπήκε στηνεντατική, τέλος. Της είπα μισόλογασυμπάθειας.
Μισόλογαείπα και στη μάνα μου που μου τηλεφώνησεμε κρυφό παράπονο: «Χθες ήταν τα 10χρόνια του πατέρα σου. Είχε καλό καιρό,πήγαμε με τον αδερφό σου στο μνήμα,καθαρίσαμε, του κάναμε τρισάγιο. Δενέχει σημασία, τίποτα δεν έχει σημασία-αλλά, έτσι, πως κάτι κάνεις...».
Σήμερα,όλη μέρα, πέφτουν οι ασφάλειες στογραφείο. Ο ηλεκτρολόγος πιστεύει ότιφταίνε τα κανάλια που έχουν κυκλώσειτη Μητρόπολη με θηριώδη βαν. Δεν ξέρωαν ισχύει. Πάντως κάτι βαρύ υπάρχει στηγειτονιά του κέντρου σήμερα. Δεν είναιλύπη, είναι βάρος.
Δενείμαι αρκετά διαυγής ή δυνατός για ναβγάλω συμπεράσματα. Φιλοσοφικά. Κι ούτεέχει σημασία. Ξέρω μόνο ότι μ' ευχαρίστησετο χιονόνερο σήμερα στο πρόσωπό μου. Τοχάραμα άνοιξα την πόρτα του υπνοδωματίουκαι μπήκε μια ψύχρα ωραία, μια ενέργειαυγιής, μυρωδιά από καμένο ξύλο - το τζάκιτων απέναντι. Στο κυανό πρώτο φως δυοβουναλάκια δίπλα μου, ένα μικρό και έναμεγάλο, ένας άνθρωπος, ένας γάτος, μιαανάσα, ένα ρουθούνισμα. Και το δριμύαεράκι του Γενάρη, του μήνα που ποτέ δενξέρω τι να τον κάνω και παραδοσιακάσχετίζεται με όλους τους θανάτους πουμε πλήγωσαν. Αυτός ο αέρας μου κάνεικαλό.
Αναγκαστικάθα περιμένω. Θα περάσουν οι μέρες, οιμήνες οι σκληροί, οι απόξεροι βολβοί μεένα κρότο να σκίσουν τη γη, για να γεμίσειπασχαλιές ο παράξενος κόσμος, η παράξενηζωή μας.
Στομεταξύ νερό και χιόνι θα πέφτει πάνωστο έκπληκτο πρόσωπό μας. Κι αυτό θαείναι η ζωή μας. Τριβή δερμάτων, ελπίδες,απορίες και ένα γκουπ στην εντατική.
σχόλια