Τρίτηβράδυ, στο δρόμο
Ταγραφεία της LifO βρίσκονταιστην οδό Βουλής. Ο δρόμος σήμερα είναικλεισμένος με κόκκινες κορδέλες πάνωκάτω. Στη γωνία συναντάμε και τον πρώτοαστυνομικό. Στρίβοντας βλέπουμε τοπλήθος που κατηφορίζει - μια πηχτή ουράοριοθετημένη με ένα άσπρο σκοινί πουαρχίζει πολύ πριν τη Μητρόπολη. Με τονΣ. κοιτάμε τον κόσμο. Άνθρωποι πεσμένοιο ένας πάνω στον άλλον, τυλιγμένοι μεπαλτά και γούνες κάθε είδους (ιδιαίτεροσουξέ έχουν τα λεοπάρ καπέλα). Συνεχίζουμετο περπάτημα προσπερνώντας τα κατάφωτασουβλατζίδικα, ακολουθούμε την ουράαπό το πλάι. Η πλειοψηφία είναι ηλικιωμένεςγυναίκες κολλημένες η μία πάνω στηνάλλη («Θα πάθουν πνευμονία αυτές»λέω εγώ. «Θα πάρει μερικές μαζί τουσίγουρα » λέει ο Σ. με τον ανάλαφροκυνισμό του), αλλά και μεσόκοποι κύριοιμε χαρτοφύλακες, μανάδες με παιδιά-κυρίως κοριτσάκια-, παρέες 20χρονων μεβλέμμα χαμηλών λιπαρών. Μπροστά από τοάγαλμα της πλατείας, το μόνο μέρος όπουτο πλήθος δεν συγκρατείται από σκοινιά,ξεσπάει ένας πατροπαράδοτος ελληνικόςκαβγάς - ακούω την οργισμένη φωνή ενόςκυρίου: «Να πάτε πίσω, μιάμιση ώραπεριμένουμε στην ουρά» και βλέπωτέσσερις μαντράχαλους με αντιανεμικάπου φεύγουν στα γρήγορα (ο δρόμος προςτην κόλαση είναι στρωμένος με καλέςπροθέσεις), κοιτώντας προς τα κάτω. Στηνείσοδο βλέπω μια κοπέλα που κλαίειαπαρηγόρητη με ένα κιτρινισμένοτριαντάφυλλο στο ένα χέρι κι ένα τσιγάροστο άλλο, υπό το πατρικό βλέμμα τωναστυνομικών φρουρών. Ποτέ δεν κατάλαβατο γκελ του Χριστόδουλου, τι ήταν αυτόπου τον έκανε τόσο δημοφιλή. Όταν τέλειωνατο σχολείο εμφανίστηκε στην τελετήαποφοίτησης (ναι, είχαμε κι απ' αυτό)κι όλοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τουςκαι χειροκρότησαν επευφημώντας. Οιμόνοι που δεν σηκώθηκαν ήμουν εγώ κιάλλο ένα αγόρι. Πάντα με ξάφνιαζε τοπόσο δημοφιλής ήταν. Όσο με ξαφνιάζεικι αυτό το πλήθος των 3.000 ατόμων πουσυνωστίζεται με γούνινα παλτά και γάντιαγια να τον προσκυνήσει, το τετραήμεροεθνικό πένθος (πήξαμε στον Μπαχ), ταδελτία Τύπου για τις απανωτές ακυρώσειςσυναυλιών και παραστάσεων (όχι, η ΣούλαAλιβέρη δεν μπορεί νατραγουδήσει στο Can Canαυτή την εβδομάδα) και η αγιοποίησή τουαπό εκπομπές που συνήθως ασχολούνταιμε θέματα όπως «ο άντρας μου μεπαράτησε για μια Ουκρανή» («Πείτεμας, κυρία Μίκα, πώς αισθανθήκατε ότανο Τάκης έφυγε με την Γκαλίνα;»). Στογυρισμό δυο κοριτσάκια συζητούν μεταξύτους. «Ωχ, ρε συ, έχει πολύ κόσμο. Πάμενα φύγουμε». «Τι; Δεν μπορώ να φύγω»της απαντάει το άλλο κοριτσάκι με τοχαρούμενο σκουφάκι του. «Πρέπει ναπάω. Πρέπει να πάω». Εγώ πάλι πρέπεινα φύγω. Όσο πιο γρήγορα γίνεται.
σχόλια