Αθήνα

Μία γυναίκα στον ηλεκτρικό / φοράει ζακέτα / τι καταπληκτικό θέαμα γιααρχές Ιουνίου / από το παράθυρο φρεσκοφυτρωμένο χορταράκι στην Αρχαία Αγορά /και καθαρή ατμόσφαιρα πάνω από τη νέα μαρίνα στον Φλοίσβο, στο Φάληρο, όπως στηφωτογραφία / τίποτα βέβαια δεν μπορεί να σταματήσει την γκρίνια / αρχίσαμε μετο «από τώρα καλοκαίρι;!» και φτάσαμε στο «καλοκαίρι είναι αυτό; μας έπνιξαν οιβροχές!» / λούφαξαν τουλάχιστον οι τρομολάγνοι του θερμοκηπίου / αν κι αυτούςδεν τους πιάνει κανείς / κάνει ζέστη; / φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου /βρέχει; / μα, φταίει το φαινόμενο του θερμοκηπίου / χιονίζει; / εννοείται,φταίει το θερμοκήπιο / χασμουριέται ο σκύλος του γείτονα; / ξανά μανά τοθερμοκήπιο / υπάρχουν δύο βασικοί ανθρωπο-γκαντεμο-τύποι στην Ελλάδα / αυτοί πουόλα τα βλέπουν χάλια και προβλέπουν ότι τα πάντα θα πάνε ακόμα χειρότερα / καισ' αυτούς που τα βλέπουν όλα χάλια, προβλέπουν ότι τα πάντα θα πάνε ακόμαχειρότερα και για κερασάκι στην τούρτα ξεφυσάνε δυσοίωνα: «και που είσαιακόμα!!» / η ξινίλα διαχέεται σε όλο το πολιτικό φάσμα / η Αριστερά κρατάει ταηνία και δεν τ' αφήνει ο κόσμος να χαλάσει / όλα κι όλα, όμως, ο αριστερόςμιζερούλης, κυρίως ο «ανανεωτικός», ακόμα και στην γκρίνια θα βάλει στιλ καιαξιοπρέπεια, μία στωικότητα που όλοι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε / κι αν δεν τοκάνουμε, μαύρο φίδι που μας έφαγε / γενικά, αξιοπρέπεια, καμία σχέση με τον πασόκογκρινιάρη ο οποίος έχει αφομοιώσει τέλεια τη ρωμέικη μιζέρια / ρωτάςανυποψίαστος τον μουστακαλή πρασινοφρουρό της γειτονιάς σου: «τι κάνετε, κύριεΣπύρο;» / έτσι, στο άσχετο, για να μην σε λένε αλλοτριωμένο και αναίσθητο (δεντο ' κοβες καλύτερα!) / και εισπράττεις γλυκόπικρο μειδίαμα μετά κοινωνικούμηνύματος: «δεν βαριέσαι! στον αγώνα!» (εννοεί ότι δουλεύει στον ΟΤΕ έως τις3.30 το μεσημέρι) / ο δεξιός, αν είναι από γεννησιμιού δεξιός, και κυρίως ανείναι η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, καλή ώρα, καταπιέζει την έμφυτη ελληνικήμιζέρια που λιμνάζει στα σωθικά του / και προσπαθεί να δει τα πράγματα κάπωςθετικά / στο τέλος βέβαια / και μετά από δυο-τρεις ρετσίνες / θα χτυπήσει τοΚουρτάκη στο τραπέζι, θα κοιτάξει λάγνα τον πασοκτζή για να καταλήξει στομνημειώδες απαύγασμα νεοελληνικής φιλοσοφίας: «όλοι τους ίδιοι είναι! Την τσέπητους κοιτάνε, μωρέ!» / τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πόλη και τηναρχιτεκτονική; / ρίξτε μία ματιά έξω και μετά το ξανασυζητάμε / και την επόμενηφορά που σας ρωτήσουν «τι κάνεις;» ή «πως πέρασες;» περιμένοντας κάτι δυσοίωνο/ μην τους κάνετε την χάρη / υπάρχει μεγάλη γκάμα / «πολύ ωραία», «θαυμάσια»,«και γαμώ», κ.λπ. / κι ας κυλιόσασταν το προηγούμενο βράδυ στα πατώματα με τονΧούλιο Ινγκλέσιας και τον Γκλεν Μεντέιρος / συμβαίνει και στις καλύτερεςοικογένειες.