«Καμίνη, κανένας τοίχος δεν θα μείνει» /
με αυτό το σύνθημα στον φρεσκοβαμμένο τοίχο του κτιρίου-φάντασμα στη γωνία Ερμού και Αθηνάς «απάντησαν» πριν από λίγες εβδομάδες κάποιοι «γκραφιτάδες» στην προσπάθεια του δήμου να καθαρίσει τα κτίρια της Αθηνάς από υπογραφές και μουντζούρες /
ο Καμίνης απάντησε τόσο με το άμεσο σβήσιμο του συνθήματος, την επανάληψη της εκστρατείας με νέους, επαναλαμβανόμενους γύρους καθαρισμού, όσο και μέσα από το facebook, όπου σημείωνε ότι «θα το σβήσουμε ξανά και ξανά και όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να γίνει αντιληπτό ότι κάποιες συμπεριφορές η πλειονότητα πλέον δεν τις ανέχεται. Ξέρω ότι έχουμε ακόμα να κάνουμε πολλά, όμως το μέγεθος του εγχειρήματος δεν έγινε ποτέ μέχρι σήμερα η αιτία να ακινητοποιηθούμε - οι μικρές νίκες που έχουμε πετύχει σε διάφορους τομείς είναι η κινητήριος δύναμη για να επιχειρούμε όλο και μεγαλύτερα, όλο και περισσότερα, όσα δηλαδή αξίζουν σε αυτή την πόλη» /
πολλές φορές, κι επειδή μου φαίνεται ασύλληπτο πώς μπορεί κάποιος να παίρνει χαρά καταστρέφοντας ένα όμορφο κτίριο ή μισώντας τον διπλανό του επειδή είναι Ολυμπιακός ή Πακιστανός, αναρωτιέμαι τι μπορεί να φταίει για το διάχυτο μίσος που σε ένα πρώτο επίπεδο αποτυπώνεται σε δηλητηριώδη και επιθετικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης /
στις Φυλακές της παιδικής μας ηλικίας (εκδόσεις Ροές) η ψυχαναλύτρια και συγγραφέας Alice Miller (1923-2010) είχε να κάνει μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επισημάνσεις /
«η βασική ομοιότητα των διάφορων εθνικιστικών κινημάτων, τα οποία βρίσκονται σε έξαρση στις μέρες μας, αποκαλύπτει ότι τα κίνητρά τους δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα πραγματικά ενδιαφέροντα των μελών τους που μάχονται και μισούν. /
Αντίθετα, έχουν μεγάλη σχέση με τις ιστορίες της παιδικής ηλικίας αυτών των ανθρώπων. Η κακομεταχείριση, η ταπείνωση και η εκμετάλλευση των παιδιών είναι ίδιες σε όλο τον κόσμο, όπως άλλωστε είναι ίδιοι και οι τρόποι αποφυγής αυτών των αναμνήσεων. Τα άτομα που δεν θέλουν να ξέρουν τη δική τους αλήθεια συμφωνούν, όσον αφορά αυτή την άρνηση, με τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, η οποία αναζητά έναν κοινό "εχθρό" για να εκδραματίσει την απωθημένη οργή της» /
και σε ένα άλλο σημείο: «Η πολιτική δράση μπορεί να τροφοδοτηθεί από τον ασυνείδητο θυμό εκείνων των παιδιών που τα κακομεταχειρίστηκαν, τα φυλάκισαν, τα εκμεταλλεύτηκαν, τα καθήλωσαν και τα ανέθρεψαν με καταπιεστικό τρόπο. Ο θυμός αυτός μπορεί εν μέρει να εκτονωθεί πολεμώντας τους "εχθρούς", χωρίς κάποιος να πρέπει να εγκαταλείψει την εξιδανίκευση αυτών με τους οποίους σχετιζόταν στα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Η παλαιά εξάρτηση, απλώς, μετατοπίζεται αργότερα σε μια νέα ομάδα ή έναν νέο αρχηγό. Αν, όμως, βιώσουμε τις αυταπάτες μας και το συνακόλουθο πένθος, τότε δεν αναζητούμε συνήθως κοινωνικές και πολιτικές εκτονώσεις και οι ενέργειές μας δεν διέπονται από τον καταναγκασμό επανάληψης. Μπορούμε, λοιπόν, να έχουμε ξεκάθαρους στόχους, οι οποίοι έχουν προκύψει από συνειδητές αποφάσεις που δεν είναι επιζήμιες για τον εαυτό μας» /
αν έχει δίκιο η Miller, η «ζημιά» δεν έχει γίνει στο σχολείο, εξαιτίας ενός «κακού» ή «μέτριου» εκπαιδευτικού συστήματος /
συνέβη πολύ νωρίτερα και, αν δεν ψαχτούμε, θα την πληρώνουν πάντα οι λάθος στόχοι.
σχόλια