Το 1/3 των τροφίμων που κυκλοφορούν στον πλανήτη, κάπου 1,3 τρισ. τόνοι αξίας 750 εκατ. δολαρίων, πάει στα σκουπίδια. Στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική πάνω από τη μισή παραγωγή τροφίμων πετιέται. Ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης, όπου πάνω από το 20% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, έρευνα έδειξε ότι κατά μέσο όρο 250 γραμμάρια τροφίμων ανά οικογένεια καταλήγει στα σκουπίδια κάθε φορά που τρώμε έξω. Τη σπατάλη που γίνεται στα εστιατόρια και στους λοιπούς χώρους εστίασης αυξάνουν τα παραπανίσια φαγητά και προμήθειες. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, κάτι οι αυξημένες ανάγκες, κάτι οι πρωτοβουλίες εθελοντών, κάτι η εμπέδωση και από τους επαγγελματίες της εστίασης ότι τίποτα φαγώσιμο δεν πρέπει να πετιέται όσο υπάρχουν πεινασμένοι, το κλίμα έχει αντιστραφεί: μια σειρά από εστιατόρια, ανάμεσά τους αρκετά επώνυμα, φροντίζουν πια να αξιοποιούν το περίσσευμά τους, προσφέροντάς το δωρεάν, είτε απευθείας είτε μέσω εθελοντικών ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στον χώρο, σε άστεγους, άπορους και όλους όσοι βρίσκονται σε ανάγκη, σε οργανωμένες δομές αλλά και εκτός αυτών, αν χρειαστεί. Έτσι, ενώ ένας άνθρωπος με πολύ χαμηλό ή ανύπαρκτο εισόδημα θα ήταν απίθανο να κλείσει ποτέ τραπέζι σε κάποιο γκουρμέ εστιατόριο όπως το Vezené, ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας ή κάποιο άλλο απ' όσα έχουν ευαισθητοποιηθεί σχετικά, μπορεί τώρα είτε να γευτεί δωρεάν την εκλεκτή κουζίνα τους είτε να του προμηθεύσουν από εκεί τις πρώτες ύλες, πρακτική που προτιμούν κάποιες εθελοντικές ομάδες και οργανωμένες δομές, έτσι ώστε οι ωφελούμενοι να μην αισθάνονται ότι τους «ελεούν» αλλά ότι συμμετέχουν ενεργά σε όλο αυτό, παρασκευάζοντας οι ίδιοι το φαγητό τους.
«Αλληλέγγυοι» εστιάτορες, όπως οι παραπάνω, είθισται να αποφεύγουν για ευνόητους λόγους να διαφημίζουν με οποιονδήποτε τρόπο αυτή τους τη δραστηριότητα, ύστερα όμως από μια κάποια «πίεση», οι υπεύθυνοι δύο εστιατορίων ανταποκρίθηκαν με την προοπτική να δώσουν το καλό παράδειγμα, που λέμε. Και θα ήταν πράγματι ευχής έργο ο ανταγωνισμός μεταξύ των επαγγελματιών του χώρου να μην περιορίζεται στην ποιότητα των υπηρεσιών τους αλλά να επεκτείνεται και στην κοινωνική προσφορά.
Έτσι, όχι μόνο τους παρέχουμε τροφή αλλά βοηθάμε να δοθεί και μια αίσθηση οικογενειακής θαλπωρής στα σπίτια όπου φιλοξενούνται προσωρινά.
«Στο Vezené συμμετέχουμε σε αυτές τις πρωτοβουλίες από τον Μάρτιο και το ότι δεν πετάμε τίποτα έχει γίνει αυστηρός κανόνας που αφορά όχι μόνο τον ιδιοκτήτη αλλά και τον τελευταίο απασχολούμενο!» μου λέει ο Νίκος Λαμπρογιώργος, υπεύθυνος του καλού εστιατορίου που προωθεί μέσω της ΜΚΟ Αγάπη και Άρτος τις περίσσιες πρώτες ύλες του στο Δίκτυο Κοινωνικής Κατοικίας του Δήμου Αθηναίων, όπου φιλοξενούνται άπορες οικογένειες και υπάρχουν τουλάχιστον τριάντα παιδιά. Οι προμήθειες μεριδοποιούνται, μοιράζονται και μαγειρεύονται από τους ίδιους τους άπορους.
«Στενοχωριόμασταν που πετάγαμε προμήθειες και φαγιά κι έτσι από φέτος το καλοκαίρι αποφασίσαμε να τα διοχετεύουμε σε όσους τα χρειάζονται.Το πρώτο φαγητό που δώσαμε ήταν, θυμάμαι, μοσχαράκι γιουβέτσι... Σύντομα όμως, και σε συνεννόηση με το Αγάπη και Άρτος, αντί για έτοιμα φαγητά, αρχίσαμε να διαθέτουμε πρώτες ύλες, κάτι που μας φάνηκε κι εμάς σωστότερο για χώρους φιλοξενίας. Σιτίζουμε, μάλιστα, και κάποιους φτωχούς ανθρώπους εδώ στη γειτονιά, σποραδικά βέβαια – ίσως θα πρέπει να το οργανώσουμε καλύτερα αυτό όσοι ευαισθητοποιούμαστε στο θέμα» θα πει ο Παναγιώτης Μαζαράκης, υπεύθυνος στο εστιατόριο Ο Τζίτζικας κι ο Μέρμηγκας.
«Ξεκινήσαμε φέτος την άνοιξη ως μια μικρή ομάδα εθελοντών με αρχικό στόχο τη σίτιση παιδιών άπορων οικογενειών της Αθήνας. Απευθυνόμαστε σε επαγγελματίες, ζητώντας τους να προσφέρουν πρώτες ύλες, ώστε να καλύπτονται τα γεύματα των άπορων παιδιών και των οικογενειών τους. Πρόκειται κυρίως για παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, των οποίων οι μητέρες είναι άνεργες ή/και άστεγες και φιλοξενούνται προσωρινά στις δημοτικές δομές» με πληροφορεί ο Αργύρης Ζαννιάς από τη ΜΚΟ Αγάπη και Άρτος. «Η κεντρική ιδέα είναι κάθε εστιατόριο ή κάθε επιχείρηση του χώρου των τροφίμων που θα μπει στην ομάδα μας να συμβάλλει στη σίτιση των παιδιών αυτών. Οι πρώτες ύλες παραδίδονται μέσω του δήμου στις άπορες μητέρες κι εκείνες έπειτα μαγειρεύουν το φαγητό για τα παιδιά τους. Έτσι, όχι μόνο τους παρέχουμε τροφή αλλά βοηθάμε να δοθεί και μια αίσθηση οικογενειακής θαλπωρής στα σπίτια όπου φιλοξενούνται προσωρινά. Αρχικά, στο δίκτυό μας συμμετείχαν 5 εστιατόρια, τώρα έχουμε φτάσει τα 17 και συνεχίζουμε» συμπληρώνει, ενώ δεν παραλείπει να αποδώσει τα εύσημα και στην εταιρεία μεταφορών Biz Courier που συνδράμει επίσης εθελοντικά την προσπάθεια, που είθε να βρει ακόμα περισσότερους μιμητές.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
