Στον Βασιλόπουλο ανάβεις ξαφνικά το φλας

Είχα καιρό να πάω στον πιο μεγαλοπρεπή κινηματογράφο της Αθήνας / χαλάλι τα εννέα ευρώ / «ό,τι πληρώνεις παίρνεις», έτσι δεν λένε; / πήγα και είδα το Τανγκό των Χριστουγέννων με συγκρατημένες προσδοκίες / ο Ξανθούλης παλιά μου άρεσε, μετά τον έχασα, οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν μου αρέσει γενικά / στα εφηβικά μου διαβάσματα είχε σίγουρα θέση, γιατί πάντα με συγκινούσαν οι αισθησιασμοί του με φόντο δεσποτικές θειάδες, καταπιεσμένους πόθους στη μετεμφυλιακή επαρχία και γλυκό του κουταλιού / θυμάμαι το ο Σόουμαν δεν θα ‘ρθει απόψε και το Καλοκαίρι που χάθηκε στον χειμώνα, φρέσκος Ξανθούλης της δεκαετίας του ’80, πριν αρχίσει η εποχή των απανωτών μπεστ σέλερ / όταν άκουσα για την ταινία, εντελώς παρορμητικά πίστεψα ότι θα ήταν κινηματογραφική μεταφορά του Σόουμαν / παιχνίδια του μυαλού που γίνονται μάλλον για κάποιον λόγο / στην παράσταση των οκτώ ήμασταν το αναμενόμενο κοινό του Γιάννη Ξανθούλη / αστικός κόσμος, φυσικά, με έμφαση σε δυο βασικές κατηγορίες / συντροφιές γυναικών και μεσήλικα ζευγάρια, όπου η σύζυγος είχε πιέσει αφόρητα τον κύριο να πάνε σινεμά και να «ξεσκάσει κι αυτή» / έτσι, τα δύο τρίτα ήταν γυναίκες, έτοιμες να παραδοθούν στα κρυφά πάθη ενός νταβραντισμένου λοχαγού για τη βαριεστημένη συμβία του διοικητή ενός ξεχασμένου στρατοπέδου στον  Έβρο του 1970 / τα υπόλοιπα, δυσοίωνες ομίχλες και ομοφυλοφιλικά υπονοούμενα, μπορούσαν να τ’ αντέξουν, αρκεί να γινόταν το χατίρι του ερωτευμένου λοχαγού / βγαίνοντας απ’ την αίθουσα, κρυφάκουσα κριτικές που όλες ήταν θετικές, υπέρ το δέον μάλιστα / κι εμείς ήμασταν ικανοποιημένοι γιατί είχαμε δει μια «κανονική» ταινία, όπως τα παλιά καλά χρόνια / ευδιάκριτους χαρακτήρες, «καλούς» και «κακούς» δηλαδή, δραματικές κορυφώσεις, επική μουσική και καλές δόσεις συναισθήματος / φυσικά, υπήρχαν αδυναμίες και πράγματα που θ’ αλλάζαμε (κάθε  Έλληνας είναι σκηνοθέτης και προπονητής στην ομάδα που υποστηρίζει), αλλά συνειδητοποιώ πως βγήκα ικανοποιημένος απ’ την αίθουσα, γιατί μου άρεσε η ιδέα ότι μόλις είχα δει κάτι που θύμιζε «παλιό» σινεμά / την ίδια αίσθηση είχα και μετά τον sold out Κόκκινο Βράχο στο Εθνικό / το φλερτ της Αθήνας με το ρετρό είναι επίσημο πια / την ίδια ώρα παίρνω e-mail για κοινή εμφάνιση της Τζένης Βάνου, του Δάκη και του Τέρρυ Χρυσού στο Gagarin, ενώ αρχίζουν και οι εμφανίσεις της Αλέκας Κανελλίδου στο Doors της οδού Καρνεάδου, δεν ξέρω πόσα χρόνια πριν / δεν μπορείς να πεις ότι η Αφροδίτη Μάνου ανήκει στη σφαίρα του ρετρό, αλλά είναι ένα comeback (στο Γυάλινο της Συγγρού), με τη δική του σημασία / αγαπώ τη Μάνου γιατί σε πολλά τραγούδια της επιβιώνει η Αθήνα που μεγάλωσα, μακρινά, αγαπημένα ‘80s / «Στον Βασιλόπουλο ανάβεις ξαφνικά το φλας / Η νύχτα παίζει τα παιχνίδια, τα δικά της...».